نتایج این تحقیقات اشاره می کند که ممکن است والدین در ابتلای فرزندان به کم توجهی یا اختلالات بیش فعالی تا حدی مقصر باشند. خصوصا در مورد اینکه پدر یا مادر نسبت به بچه خود چقدر حساس هستند و تا چه حد احساسات کودک را درک می کنند و در آن شریک می شوند. اینها ممکن است حتی در نوجوانان هم تاثیر بگذارد.
در طول یک دوره سه ساله محققان در دانشگاه ملی فلوریدا، ۵۱۵ خانواده را که کودکانی بین ۷ تا ۱۱ سال داشتند بررسی نمودند. برخی از این کودکان دچار ADHD بودند.  حدود ۶۹ درصد کودکان مبتلا به ADHD پسر بودند، ۷۹ درصد آنها سفید پوست و ۷۵ درصد هم در خانه ای زندگی می کردند که هر دو والدین با هم بودند.
بیش از ۶.۴ میلیون کودک در ایالات متحده از ADHD رنج می برند. با توجه به تحقیقات این گروه، ۳۰ درصد از آنها دچار نوع بی توجهی و ۷۰ درصد دچار بی توجهی همراه با بیش فعالی هستند.
زندگی با ADHD و اختلال در درک احساسات
یکی از موارد خاصی که محققان آن را بررسی نمودند دو نمونه سخرانی جداگانه پنج دقیقه ای بود که از والدین می خواست در مورد رابطه خود با کودکانشان صحبت نمایند. این نمونه ها بر اساس کلمات کلیدی و عبارت های مشخصی تعیین شده بودند. برای مثال تفاوت بین این دو را ببینید، “او واقعا پسر بدیه، همیشه دردسر درست میکنه” با “او بعضی وقت ها کارهای بدی میکنه”. واضح است که اولی سرزنش بیشتری را نسبت به دومی به همراه خود دارد.
تفاوت بین اینها در میزان شدت رفتاری است که والدین با کودک دارند. این یکی از جنبه های کلیدی رابطه بین پدر و مادر با کودک است که به نظر می رسد قادر است بر پایداری و یا تغییر در رفتار کودک اثر بگذارد.
وقتی یکی از والدین گریه می کرد و رابطه خودشان با کودک را توصیف می نمود که اگر یکسان می بود؛ محققان متوجه شدند که در رفتار آنها افکار به شدت فداکارانه یا حمایت بیش از حد و درگیری زیاد احساسی وجود دارد.
به طور شگفت انگیزی به نظر نمی رسد که این شرایط برای ادامه ADHD در سنین نوجوانی خطری داشته باشد. در صورتی که رفتار سختگیرانه و با شدت این خطر را افزایش می دهد. نوجوانانی که با این علائم بزرگ می شوند بیشتر در خطر استفاده از مواد مخدر و اعتیاد، ترک تحصیل، جرم و جنایت و رفتار ضد اجتماعی در سنین بزرگسالی قرار دارند.
محققان امیدوارند که این مطالعه به والدین کمک کند تا در رفتار سختگیرانه خود که ممکن است روی کودکان تاثیر بگذارد، تجدید نظر کنند. نتایج این تحقیق بر اساس مشاهدات بدست آمده اند، به همین دلیل راهی وجود ندارد که بفهمیم آیا این رفتار سختگیرانه است که بر روی ADHD تاثیر می گذارد یا برعکس. البته قابل ذکر می باشد در مواردی دیده شده است که علائم بیماری در کودکانی که والدین سختگیری داشته اند کاهش یافته است. به همین دلیل حتما شرایط محیطی و ژنتیکی دیگری هم در این مساله نقش دارند.
داشتن کودکی که مبتلا به ADHD است به شدت چالش برانگیز می باشد. هدف از این مطالعه قضاوت کردن راجع به پدر و مادر هایی که با این مشکل سر و کار دارند نیست. البته به نظر می رسد که نتایج این تحقیق والدین را تشویق کند تا رفتار شدید و سخت گیرانه خود را نسبت به کودک کاهش دهند. اگر برای تغییر رفتار خود به کمک نیاز دارید می توانید با یک روانشناس صحبت کنید تا با تکنیک های مثبت اندیشانه به شما کمک نماید.