درخواست کمک برای کودکان مهارتی پیچیده، اما ضروری است

دانستن چگونگی و زمان درخواست کمک، مهارتی حیاتی در زندگی است که بسیاری کودکان جهت تسلط بر آن تلاش می کنند. احساسات آنها ممکن است در مسیر برقراری ارتباط در مورد آنچه نیاز دارند قرار گیرد. همچنین ممکن است باورهایی داشته باشند که مانع این درخواست از سوی آنها شود و یا به درخواست بیش-ازحد و در زمان نامناسب هدایتشان کند. در اینجا به پنج نمونه از کودکانی که به مشکلی برخورده اند و برای درخواست کمک با خود کلنجار می روند و به برخی راه هایی که می توانند به طور مؤثر انجام دهند، اشاره می-شود.

کودکی که به راحتی ناامید می شود

واکنش هنگام مشکل: «من تسلیم شدم. خیلی سخت است».

برخی کودکان صبر و تحمل بسیار کمی در مقابل ناامیدی و استیصال دارند. درست بعد از کمی تلاش بی-نتیجه، تمایل به تسلیم دارند. برای از بین بردن این تمایل ناخودآگاه و غیرارادی، هنگام مواجهه با شرایط دشوار، آنها نیاز به تمرین برخورد با دوزهای قابل تحمل ناامیدی دارند.

درخواست کمک مهارتی پیچیده و شگفت آور است. کودکان باید زمانی که احتیاج به کمک دارند را تشخیص دهند، احساسات خود را مدیریت، واکنش احتمالی یاری رسان را پیش بینی، مناسب بودن درخواست کمک در آن وضعیت خاص را ارزیابی، و آنچه نیاز دارند را به وضوح منتقل کنند.

آنها همچنین به یک برنامه از کارهایی نیاز دارند که بتوانند در زمان تلاش انجام دهند. به عنوان مثال در فعالیتهای مربوط به مدرسه، می توانند سعی کنند مجدداً دستورالعمل ها را بخوانند، زیر یا دور واژگان کلیدی خط بکشند و یا دوباره به مثالها نگاهی بیاندازند. آنها همچنین می توانند سعی کنند از یک همکلاسی توضیح بخواهند.

حال این کودکان بر اساس یک خط مشی ، می دانند که باید پیش از درخواست کمک از یک بزرگسال، دو راه-حل را به تنهایی امتحان کنند. این دو تلاش برای آنها نوعی تمرین مواجهه است. همچنین اگر توضیح دهند چگونه پیشتر سعی کرده اند مشکل خود را حل کنند، بزرگسالان بیشتر مایل به کمک خواهند بود.

یک راه ممکن برای درخواست کمک:

«من _____ و _____ را امتحان کردم، اما هنوز مشکل دارم. به من کمک می کنید، لطفاً ؟».

کودک درمانده

واکنش هنگام مشکل: «من نمی توانم این کار را انجام دهم! من نمی توانم هیچ کاری را درست انجام دهم!».

برخی کودکان به سرعت پس از تلاش برای انجام یک تکلیف، به سمت قضاوت شدید خودشان به عنوان فردی کاملاً ناتوان می روند. راه حل موجود برای این کودکان تعدیل تفکر سیاه و سفید در آنهاست. برخی قسمتهای تکلیف وجود دارد که آنها قادر به درکش هستند. قدرت نگاه داشتن خود در چنین قسمتهایی، اجازه می دهد آنها متوجه شوند چه چیزی را می دانند و برای کسب نوعی خاص از کمک نیاز به پایه قرار دادن آن مورد بخصوص دارند. بخشی که آنها درک می کنند لزوماً نباید بزرگ باشد -شاید تنها موضوع یا روش کلی را درک کنند- اما قطعاً برایشان نقطه شروع محسوب می شود. از این کودکان بخواهید پیش از سؤال در مورد آنچه نمی دانند، آنچه می دانند را کشف و درک کنند.

یک راه ممکن برای درخواست کمک:

«من _____ را می فهمم، اما در مورد _______ گیج شده ام. می شود آن را به من توضیح دهید؟».

کودک در هم شکسته

واکنش در زمان مشکل: «این خوب نیست!» (گریه و همه چیز را خراب می کند).

گاهی اوقات کودکان در احساس ناامیدی و یا بی کفایتی خود غرق می شوند، اشک می ریزند و حتی همه چیز را به هم می ریزند. این کودکان باید بیاموزند پیش از بروز چنین اتفاقی، نیاز به کمی استراحت دارند. این روند دقیقاً شکلی از درخواست کمک نیست، بلکه نوع مهمی از خود-دفاعی است. این کودکان تا زمانی که آرامش نداشته باشند، قادر نخواهند بود پیشنهادات یا دستورالعمل های مفید را اجرا کنند. آنها همچنین می توانند از یادگیری برخی استراتژی های خودآرام سازی مانند تنفس آهسته و عمیق، توجه به تمامی آیتم های مجاور از یک رنگ خاص، شمارش یا انجام مسائل ریاضی در ذهن خود بهره مند شوند. توجه داشته باشید که شکست، معبر فرار نیست، بلکه تنها چند دقیقه عقب کشیدن پیش از تلاش مجدد است. هنگامی که آنها به تکلیف بازگردند، می توانند یکی از جملات دو مثال پیشین را برای درخواست کمک به کار ببرند.

یک راه ممکن برای درخواست کمک:

«من احساس در هم شکسته شدن می کنم. قبل از اینکه مجدداً امتحان کنم، نیاز به یک استراحت کوتاه دارم».

کودک کمالگرا

واکنش هنگام مشکل: «کمک نمی خواهم! من باید قادر باشم خودم این کار را انجام دهم».

برخی کودکان معتقدند که درخواست کمک، نشانه آن است که آنها احمق یا بی عرضه

هستند. این تفکر باعث درد و رنج غیرضروری می شود و با یادگیری تداخل دارد. گاه این کودکان برای درک زمان درخواست کمک به راهنمایی نیاز دارند -برای مثال زمانی که چند استراتژی را امتحان کرده  و به جایی نرسیده اند. نکته خاص و باشکوهی در مورد تحمل درد و رنج بی اساس وجود ندارد.

گاه کودکان کمالگرا فکر می کنند باید همه کار را به تنهایی انجام دهند. توضیح دهید که امتناع از درخواست کمک هنگام تلاش، همانند پشت کردن به دانش است. این کار قابل تحسین نیست و تنها نوعی سرسختی و عدم انعطاف پذیری محسوب می شود.

زمان بسیار مهم دریافت کمک برای این کودکان، اغلب پیش از شروع پروژه های بزرگ است. کودکان کمالگرا اغلب دارای ایده های بلندپروازانه درباره آنچه می خواهند انجام دهند هستند و ممکن است از بزرگسالان کمک بخواهند تا آنچه قابل انجام است را انتخاب کنند.

یک راه ممکن برای درخواست کمک:

«این کاری است که دارم برای آن برنامه ریزی می کنم. آیا پیشنهادی دارید؟».

کودک بی اعتنا

واکنش هنگام مشکل: «من به کمک نیاز دارم؛ من به کمک نیاز دارم؛ من به کمک نیاز دارم؛ من به کمک نیاز دارم».

برخی کودکان به شیوه ای آزاردهنده از دیگران درخواست کمک می کنند. به عنوان مثال ممکن است مباحث کلاس درس را به خود اختصاص دهند و روند کار معلم یا فعالیتهای در حال انجام را مختل سازند. احتمال دارد ایده هایی اشتباه داشته باشند، مانند یکی از مراجعه کنندگانم که می دانست مشارکت کلاسی بخشی از نمره او بود، اما تصور می کرد باید دست خود را تا آنجا که ممکن است بالا ببرد و هر وقت معلم او را صدا میزند، به مدت طولانی صحبت کند.

این کودکان ممکن است از توضیحات در مورد زمان برای درخواست کمک سود ببرند. به ویژه باید برای وقفه-ای در حین فعالیت یا تا زمان پایان توضیحات معلم، صبر کنند. آنها همچنین نباید زمانی که معلم به دانش-آموز دیگری کمک می کند، مزاحم شوند. این کودکان می توانند حین انتظار، به سراغ مشکل یا بخشی دیگر بروند و یا خودشان تلاش کنند.

ممکن است مفید باشد که به این کودکان توضیح دهیم توجه معلم مانند کیکی است که میان تمامی دانش-آموزان در کلاس تقسیم می شود. اگر یک کودک به طور قابل ملاحظه ای بیش از بخش منصفانه خود را بردارد، بچه های دیگر عصبانی می شوند.

برخی اوقات با اعمال محدودیت هایی مانند پرسیدن تنها دو سؤال در هر جلسه، کودکان می توانند بسنجند که آیا سؤالاتشان ضروری است یا خیر. بعضی کودکان داشتن شیوه ای غیرکلامی را مفید می دانند. آنها با کمک این روش، هنگام نیاز به کمک، برای معلم خود سیگنال می فرستند؛ مانند استفاده از یک دایره لایه لایه که روی میز خود می گذارند و آن را ورق می زنند تا از سبز به قرمز برسد و بدون ایجاد اختلال، نشان دهد که آنها گیج شده اند.

یک راه ممکن برای درخواست کمک:

«آیا اکنون زمان خوبی برای درخواست کمک است؟».

درخواست کمک مهارتی پیچیده و شگفت آور است. کودکان باید زمانی که احتیاج به کمک دارند را تشخیص دهند، احساسات خود را مدیریت، واکنش احتمالی یاری رسان را پیش بینی، مناسب بودن درخواست کمک در آن وضعیت خاص را ارزیابی، و آنچه نیاز دارند را به وضوح منتقل کنند. فکر کردن به این مسائل و برنامه های مربوطه برای رسیدگی به آنها، می تواند به کودکان قدرت دهد کمکی که نیاز دارند را به دست آورند.