تکنولوژی امروزی چطور به کودکان ما آسیب می رساند؟

با پیشرفت تکنولوژی، دسترسی به دستگاه‌های الکترونیکی و اینترنت برای بسیاری از کودکان به راحتی فراهم شده است. این امکان دسترسی به اطلاعات و سرگرمی‌های بی‌شماری را به دست می‌دهد، اما همچنین به دلایلی می‌تواند به سلامتی و رشد کودکان آسیب بزند. در این مقاله به بررسی چگونگی آسیب‌رسانی تکنولوژی به کودکان می‌پردازیم.

افزایش خطر بیماری‌های جسمی

استفاده بیش از حد از دستگاه‌های الکترونیکی می‌تواند باعث بروز بیماری‌های جسمی شود. مثلاً نشستن طولانی‌مدت پشت صفحه نمایش کامپیوتر، تلفن همراه و تبلت می‌تواند به مشکلات پایینی‌ها و اختلالات اسکلتی-عضلانی منجر شود. همچنین، استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی در شب به دلیل تابش نور آن‌ها می‌تواند باعث اختلال در خواب کودکان شود و این موضوع می‌تواند به بیماری‌هایی مانند افسردگی، اضطراب و افزایش وزن منجر شود.

تأثیر بر روی رشد عقلی و اجتماعی

استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی می‌تواند باعث کاهش توانایی تمرکز کودکان شود. همچنین، این دستگاه‌ها می‌توانند به کودکان موجودیت ناپایداری بدهند و به دلیل تعامل کمتر با دیگران، مهارت‌های اجتماعی آن‌ها را نیز کاهش دهند. استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی به جای بازی با دیگر کودکان، می‌تواند باعث کاهش توانایی کودکان در حل مسائل، ایجاد خلاقیت و تخیل شود.

تأثیر بر روی رفتار و تعامل با دیگران

استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی می‌تواند باعث کاهش تعامل کودکان با دیگران شود. این می‌تواند باعث افزایش نارضایتی و اضطراب در کودکان شود و در موارد شدید، می‌تواند باعث ایجاد اختلالات روانی شود. همچنین، استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی باعث افزایش تعداد ساعاتی می‌شود که کودکان در داخل خانه می‌مانند و این می‌تواند باعث کاهش فعالیت‌های بدنی و به عبارت دیگر، افزایش وزن شود.

نتیجه‌گیری

با توجه به موارد فوق، استفاده از تکنولوژی برای کودکان در حد مطلوبی باید باشد. اهمیت دارد که والدین مراقب باشند که کودکانشان به میزان مناسبی از دستگاه‌های الکترونیکی استفاده کنند و به جای آن، به فعالیت‌های بدنی و اجتماعی بپردازند. همچنین، استفاده از دستگاه‌های الکترونیکی در شب باید به حداقل ممکن محدود شود تا بتواند به خواب بهتر کودکان کمک کند. در کل، تعادل در استفاده از تکنولوژی برای کودکان بهترین رویکرد است.

در تمامی ارتباطات و زبان، عنصر مهم، “تعامل دو سویه” است. از همان ابتدا کودکان از طریق برقراری ارتباط با بزرگسالان، زبان را می آموزند.

زبان، زمانی برای کودک خردسال معنا دار است که بخشی از تجربه واقعی او باشد. یکی از خطرات فزاینده فرهنگ دنیای امروزی، استفاده بیش از حد تلوزیون به عنوان یک پرستار کودک می باشد. به این معنی که وقتی والدین در خانه نیستند از تلوزیون برای سرگرم کردن کودک استفاده می کنند. مطالعات نشان می دهد که کودکان بسیار کم سن و سال نمی توانند از طریق تلوزیون، زبان را یاد بگیرند. آنها بایستی زبان را از طریق انسان آموزش ببینند.

به موازات رشد کودکان، تلوزیونی که برنامه کیفی دارد، تقریباً می تواند خزانه لغت کودکان را افزایش داده و افق دید آنها را گسترش بدهد. پژوهشگران دریافتند که تماشای مکرر برنامه ی  تلوزیونی توسط کودکان پیش دبستانی باعث می شود که قوه شنیداری آنها که خود به رشد زبان کمک می کند تقویت شود؛ اما در این خصوص نیز بایستی جانب احتیاط را رعایت نموده و از افراط و تفریط پرهیز کرد. چرا که مهارت های دریافتی مانند مهارت شنیداری، صرفاً یک سوی سکه است و یادگیری واقعی مستلزم این است که کودکان، خودشان زبان را در دنیای واقعی به کار ببرند. بدون اینکه فرصتی برای استفاده از خزانه ی لغت خود در دنیای واقعی باشند کودکان خیلی سریع آنها را به باد فراموشی خواهند سپرد. به همین خاطر تلوزیون نمی تواند جایگزین تعامل دو سویه والدین با کودکان کم سن و سال خود باشد.

تنها تلوزیون نیست که باعث دوری والدین از فرزندانشان شده است، بلکه سایر ره آوردهای تکنولوژی امروز نیز در بسیاری از موارد در امر برقراری ارتباط با والدین، اختلال ایجاد کرده است. چک کردن ایمیل، صحبت کردن با تلفن، تماشای برنامه های دلخواه تلوزیونی و … توسط والدین باعث است که بین آنها و کودکانشان فاصله بیفتد و آنها نتوانند تعامل کلامی و عاطفی مطلوبی با هم داشته باشند.

چنانچه تلوزیون در اتاق خواب کودکان وجود داشته باشد اثرات نا مطلوب آن دو چندان می شود. چرا که این کار باعث می شود کودکان به تنهایی غذا بخورند، به تنهایی تلوزیون تماشا کنند، به تنهایی به خواب بروند و عملاً هم گفتگوی خانواده گی را از دست بدهند که این نیز به نوبه خود بر رشد زبانی و الگوی خواب کودکان اثرات نا مطلوبی می گذاردو به انزوای اجتماعی و مشکلات هیجانی و عاطفی آنها منجر می شود.

داستان و تلوزیون

تلوزیون اتاق خواب کودکان یکی دیگر از سنت های فرهنگی ما را نیز کاهش داده است و آن نیز گفتن داستان قبل از خوابیدن کودکان است. بین گفتن داستانها از طریق یک بزرگسال مهربان و تلوزیون، فرق بسیار زیادی وجود دارد که امروزه عده ی کثیری از این کودکان بدین وسیله، روز خود را به پایان می رسانند. داستانی که از طریق تلوزیون برای کودکان پخش می شود نه تنها از لحاظ عاطفی برای کودکان زیاد رضایت بخش نیست بلکه احتمال کمتری هم وجود دارد که قدرت ذهنی و زبانی آنها را افزایش بدهد.