فوبیای اجتماعی و فرق آن با شخصیت منزوی

فوبیای اجتماعی (Social Phobia), به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران و محققین شخصیت منزوی فرم شدیدتر فوبیای اجتماعی است. به عبارت دیگر، اگر فوبیای اجتماعی در دوران کودکی و نوجوانی درمان نشود، بعد از بلوغ، فرد دچار اختلال شخصیت منزوی خواهد شد. ویژگی بسیار مهم و متمایز کننده شخصیت منزوی با فوبیای اجتماعی، حساسیت بسیار شدید نسبت به انتقاد و ایراد گرفتن است.

 به همین دلیل دوست صمیمی یا اعضاء نزدیک خانواده او، افرادی هستند که او را بدون هیچ قید و شرطی بپذیرند و هیچگاه دست به شکایت یا انتقاد نزنند.

فرد با شخصیت منزوی نیز از بودن با دوستان و اعضاء نزدیک خانواده لذت می‌برد ولی مدت آن کوتاه است (چند دقیقه تا چند ساعت) و پس از آن شروع به اضطراب و دوری می‌کند. افراد با شخصیت منزوی تمام تلاش خود را به خرج می‌دهند تا از قرار گرفتن در موقعیت اجتماعی و مواجه شدن با افراد غریبه یا غیر دوست خودداری کنند، اما اگر مجبور به مواجه و روبرو شدن با فردی باشند حداقل در ابتدا رفتار و برخوردی بسیار خوب، محترمانه و به ظاهر دوستانه دارند، ولی تمام تلاش خود را می‌کنند تا طول مدت ملاقات حداقل مقدار ممکن باشد.

تفاوت فوبیای اجتماعی با افسردگی

همچنانکه ذکر شد، ممکن است خود را به صورت افسردگی نشان دهد و یا اینکه در بسیاری از موارد منجر به افسردگی شود. از طرف دیگر، نوع غیر معمولی از افسردگی وجود دارد که می‌تواند خود را شبیه اضطراب اجتماعی نشان دهد. به عبارت دیگر، ما افراد افسرده‌ای داریم که خود را به صورت منزوی و دوری گزینی نشان می‌دهند.

مشخصه این گونه از انواع افسردگی کاهش انرژی (عدم داشتن توان و انرژی و احساس ضعف)، پرخوابی و پرخوری (و معمولاً افزایش وزن) است.

در این اختلال فرد تمایل دارد با دیگران باشد ولی برای احتراز از موشکافی، شرمساری و تحقیر بطور فعال از دیگران و جمع‌ها دوری می‌کند، ولی در افسردگی اساساً فرد تمایل و رغبتی برای بودن با دیگران و شرکت در اجتماعات ندارد و در نتیجه بطور غیرفعال دوری گزین و گوشه‌گیر می‌شود و ترس از خجالت و مورد موشکافی قرار گرفتن وجود ندارد.

خوشحال می شوم تجربیات شما را در این زمینه بدانم. پس حتما نظر خود را بگویید.