تفاوت بین ADD و ADHD چیست؟
ADD و ADHD دو نوع از اختلالات رفتاری هستند که ممکن است در کودکان و بزرگسالان دیده شوند. هر دوی این اختلالات باعث مشکلات در توجه، تمرکز و کنترل حرکات می‌شوند، اما تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند. در این مقاله به تفاوت‌های بین ADD و ADHD پرداخته می‌شود.
ADD یا اختلال کمبود توجه بدون بیش فعالی، نوعی از ADHD است. کودکان و بزرگسالانی که با ADD مبتلا هستند، معمولاً مشکلاتی در توجه و تمرکز دارند، اما حرکت‌های آنان کمتر از نرمال است و بیش فعالی در آنان دیده نمی‌شود. به عبارت دیگر، این افراد به خوبی می‌توانند تمرکز کنند، اما ممکن است به دلیل مشکلات توجهی خود، کارآیی نداشته باشند.
از طرفی، ADHD یا اختلال بیش فعالی-کمبود توجه، دو نوع از اختلالات رفتاری هستند که با مشکلات توجه، تمرکز و کنترل حرکات همراه هستند. افرادی که با ADHD مبتلا هستند، معمولاً مشکلاتی در توجه و تمرکز دارند و همچنین بیش فعالی و اضطراب شدید دارند. این افراد معمولاً روی صندلی نمی‌توانند بنشینند و اغلب بدون موضوعیت دیگری شروع به حرکت می‌کنند. آنها ممکن است به نظر شلوغ، بی‌انضباط و بی‌قرار بیایند و مشکلاتی در ارتباط با دیگران داشته باشند.
تفاوت دیگری که بین ADD و ADHD وجود دارد، این است که در ADHD، بیش فعالی و اضطراب شدیدتر است و ممکن است باعث مشکلات اجتماعی و روابطی شود، در حالی که در ADD، بیشتر تمرکز بر روی مشکلات توجهی است و ممکن است باعث مشکلات تحصیلی شود.
درمان ADD و ADHD ممکن است شامل داروها، مشاوره، روش‌های شناختی رفتاری و ترکیبی از این روش‌ها باشد. در هر صورت، شناخت دقیق تفاوت‌های بین ADD و ADHD می‌تواند به پزشکان و متخصصان کمک کند تا برای هر فرد درمانی موثرتر و اختصاصی‌تری ارائه دهند.
به طور خلاصه، ADD و ADHD دو نوع از اختلالات رفتاری هستند که با مشکلات توجه، تمرکز و کنترل حرکات همراه هستند، اما ADD بیشتر بر روی مشکلات توجهی تمرکز دارد و بیش فعالی در آن دیده نمی‌شود، در حالی که ADHD با بیش فعالی و اضطراب شدیدتر همراه است و باعث مشکلات اجتماعی و روابطی می‌شود. درمان هر دوی این اختلالات باید برای هر فرد به صورت اختصاصی ارائه شود.
ADD و ADHD دو اختلال رفتاری هستند که در بسیاری از موارد با هم قاطی می‌شوند. ADD مخفف Attention Deficit Disorder و ADHD مخفف Attention Deficit Hyperactivity Disorder هستند. در ADD، نوعی اختلال توجه وجود دارد که شامل مشکلاتی مانند عدم توانایی در تمرکز، فراموشی و کوتاهی در نظرسنجی است. اما در ADHD، علاوه بر این مشکلات، رفتارهای بیش فعالی نیز وجود دارد که شامل مشکلاتی مانند بی‌قراری، تکرار حرکات بدون هدف، دردسرسازی و ناتوانی در نگه داشتن خود در صندلی است. بنابراین، مهمترین تفاوت بین ADD و ADHD، وجود رفتارهای بیش فعالی در ADHD است.
پزشکان دیگر از اصطلاح ADD برای توصیف مشکل عدم تمرکز و سازماندهی استفاده نمی کنند. دلیلش را برای شما توضیح خواهیم داد.
عدم توجه و اختلال بیش فعالی یا ADHD با علائم مختلفی مشخص می شود، از جمله مشکل در توجه کردن، به راحتی پرت شدن حواس، پریدن از یک فعالیت به فعالیت دیگر، به تاخیر انداختن انجام کارهای مختلف، مزاحم کسی شدن و مشکل داشتن در کامل کردن یک کار. این مساله دارای سه نوع مختلف است: بی اعتنایی، بیش فعالی و برانگیختگی و حالت ترکیبی که شامل هر دو مورد می شود.
در گذشته نوع بی توجهی ADHD که شامل بیش فعالی و برانگیختگی نبود، با عنوان ADD یا فقط اختلال عدم توجه شناخته می شد. اخیرا زبان تغییری کرده است و مشکل تمام این بچه ها تحت عنوان ADHD شناخته می شود و دیگر کسی از ADD استفاده نمی کند.
هر چند که این موضوع بسیار بحث برانگیز است. سوالی که در این میان وجود دارد این است که آیا کسانی که علائم مشکل عدم توجه را دارند اصلا می توانند جزئی از ADHD تلقی شوند یا فقط در یادگیری مشکل دارند. در حال حاضر این موضوع بسیار مورد بحث می باشد.
یکی از چیزهایی که در مورد نوع عدم توجه ADHD وجود دارد این است که معمولا زیاد مورد توجه قرار میگیرد. بعضی وقت ها یک کودک را می بینید که به بیرون از کلاس خیره شده، به خاطر اینکه نمی تواند تمرکز کند. همچنین ممکن است با سازماندهی کردن چیزها مشکل داشته باشد، میز شلوغ، کمد به هم ریخته، تکالیف نصفه نیمه و امتحان هایی که تا آخر پاسخ داده نمی شوند. در حالی که این کودکان با سازماندهی و توجه کردن مشکل دارند، به دلیل عدم بیش فعالی یا برانگیختگی های ناگهانی، ADHD آنها ناشناخته باقی می ماند. بچه هایی که فقط به نوع عدم توجه ADHD مبتلا هستند معمولا تشخیص داده نمی شوند. بچه هایی که علائم بیش فعالی و برانگیختگی را دارند قبلا نادیده گرفته می شدند چون علائم آنها دقیق نیست.
صرف نظر از نوع ADHD که بچه دارد، درمان دارویی برای آن مشابه است: بیشتر آنها محرک هستند که بر روی اکثر بچه ها اثر مثبتی دارند. اما درمان اختلالات رفتاری بچه ها، پدر و مادر ها و معلمین کمک می کنند تا علائم بیماری را با روش های مختلف کنترل نمایند. این روش های درمانی کمی متفاوت هستند. برای مثال کودکی که بیش فعال است احتمالا به فعالیتی احتیاج دارد تا بتواند انرژی اضافی خود را تخلیه کند، یا می توان با روش های تمرینی به او آموخت در مواقعی که باید آرام سرجایش بنشیند، این کار را انجام بدهد. اما کودکانی که دچار عدم توجه هستند بیشتر می توانند از روش های سازمان یافته، سیستمی برای انجام تکالیف و ابزارهای تکنولوژیکی برای مدیریت زمان خود بهره ببرند.
هنوز هیچ دیدگاهی وجود ندارد.