•    ترس. وقتی بچه ها از عواقب کار خود می ترسند معمولا سعی می کنند با دروغ گفتن روی کارهای خود سرپوش بگذارند. (آیا قوانین بیش از حد سخت هستند؟ آیا محدودیت ها زیاد است؟ آیا کودک می تواند به راحتی با شما صحبت نماید؟)

•    برای دفاع کردن از شخص دیگری.

•    چون کودک خیال پرداز است و حقیقت نیر کسل کننده می باشد.

•    برای دوری از یک وظیفه ناخوشایند. (آیا دندانهایت را مسواک زده ای؟ بله پدر!)

•    به اشتباه. گاهی وقت ها به نظر می رسد که برخی از دروغ ها غیر ارادی است و ناخودآگاه از دهان فرد بیرون می آید، خصوصا اگر کودک به هنگام انجام یک کار ناشایست گیر بیفتد. (چه کسی صندلی آنتیک را شکسته است؟ من نشکستم!)

•    برای عشق، برای تایید شدن و به خاطر اینکه بچه دوست دارند سایر افراد را به سرعت تحت تاثیر قرار دهند.

تکنیک های پیشگیری از دروغ گفتن
شما نمی توانید کودک را از دروغ گفتن بازدارید، اما می توانید کاری کنید که دروغ گفتن تبدیل به کاری کم ارزش شود. بسیاری از دروغ ها به منظور حفاظت از خود گفته می شوند، بنابراین می توانید با ایجاد محیطی امن و مناسب کاری کنید که کودک تحت فشار قرار نگیرد و به خاطر ترس از عواقب کار دروغ نگوید.

•    به جای سرزنش کردن، موضوع گفتگو را حول اتفاقی که افتاده است نگه دارید.

•    از بچه بازجویی نکنید (بعد از اینکه مدرسه را ترک کردی، از کدام مسیر به سمت خانه آمدی؟). موضوع صحبت با کودک را به یاد داشته باشید. عذاب دادن او باعث می شود تا از شما فاصله بگیرد و دیگر با شما درد دل نکند.

•    به دنبال نیت خوب می گردید؟ دروغ گفتن روشی نادرست برای بقا است.

•    دروغ گفتن راحت است و می توان آنها را با هم ترکیب کرد و دروغ پشت دروغ گفت. برخی از بچه ها خیلی راحت به دروغ گفتن رو می آورند. اما ترک کردن این عادت کار خیلی مشکلی است.

•    وقتی رفتار بدی از فرزند شما سر می زند، سعی نکنید او را با دروغ هایش به دام بیندازید یا در بن بست قرار دهید. رو به رو کردن او با سوالات هدف دار بیشتر شبیه بیرون کشیدن دروغ ها است تا آرام صحبت کردن در مورد اتفاقی که افتاده است. اگر روزی پسرتان با چشم کبود به خانه بیاید و شما هم سرش جیغ بکشید که “بخدا اگر بفهمم دعوا کرده ای می کشمت! آیا امروز دعوا کردی؟” عملا او را در موقعیتی قرار داده اید که مجبور می شود یا دروغ بگوید (“نه، حواسم نبود و خوردم به دیوار.” “اوه عزیزم، روی چشمت یخ بگذار” ) و یا با خشم شما رو به رو شود. روش بهتر این است که با آرامش از او بپرسید که چه اتفاقی افتاده است “اوه خدای من! چه اتفاقی افتاده است؟ بیا بشین و برایم تعریف کن.”

•    گفتن حقیقت سخت است. اعتراف کردن کار پر ریسکی می باشد (و ریسک کردن هم همیشه مشکل است). اگر فرزندتان به رفتار بدش اعتراف کرد شما باید ۱) برای گفتن حقیقت از او تشکر کنید و به خاطر شهامت و حس رعایت اخلاق به او قوت قلب دهید، سپس ۲) با رفتار بد او برخورد کنید و عواقبی برایش در نظر بگیرید. انجام دادن مرحله دوم بدون مرحله اول به اندازه انجام مرحله اول بدون در نظر گرفتن مرحله دوم اشتباه بزرگی است. او باید برای گفتن حقیقت بازخورد مثبتی دریافت کند و در عین حال با عواقب کاری که انجام داده است رو به رو شود. بازخورد مثبت می تواند در تحمل عواقب کار به او کمک کند و همچنین اخلاقیات او را شکل دهد.

•    کودک را به خاطر گفتن حقیقت سرزنش نکنید.

•    قبل از اینکه با کودک در مورد دروغی که گفته است صحبت کنید، مطمئن شوید که حتما آن دروغ را گفته باشد. یک تهمت اشتباه یا باور نکردن حرف کودک وقتی که راست می گوید، می تواند اثرات ویران کننده ای بر جای بگذارد.