چرا کودکان بازی می کنند؟

بازی کردن برای کودکان از مهمترین فعالیت‌های روزانه است. این فعالیت یکی از راه‌های برای رشد و توسعه فیزیکی، شناختی، اجتماعی و هیجانی کودکان است. در این مقاله به بررسی علل اصلی بازی کردن کودکان پرداخته می‌شود.

رشد فیزیکی:
بازی کردن برای کودکان یکی از روش‌های اصلی برای رشد فیزیکی آن‌ها است. در بازی‌ها کودکان معمولاً فعالیت‌هایی انجام می‌دهند که به سبب نیاز به حرکت بدن، باعث تقویت و توسعه عضلات و استقامت فیزیکی آن‌ها می‌شود.

رشد شناختی:
بازی کردن برای کودکان مهمترین راه برای رشد شناختی آن‌ها است. در بازی‌ها کودکان به دنبال حل مسائل، پرسیدن سوال‌ها، تجربه‌های جدید و کشف علمی جهان هستند. این بازی‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا مهارت‌های شناختی خود را توسعه دهند و به دنبال یادگیری و کشف جهان باشند.

رشد اجتماعی:
بازی کردن برای کودکان یکی از راه‌های اصلی برای رشد اجتماعی آن‌ها است. بازی‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا تعاملات اجتماعی خود را با دیگران تقویت کنند. این فعالیت‌ها باعث می‌شود که کودکان به دنبال آموزش و یادگیری از دیگران باشند، همکاری با دیگران را تجربه کنند و به دنبال ساختن روابط کهنه با دوستان خود باشند.

رشد هیجانی:
بازی کردن برای کودکان یکی از راه‌های اصلی برای رشد هیجانی آن‌ها است. در بازی‌ها کودکان معمولاً درگیر شخصیت‌ها و داستان‌ها هستند که به آن‌ها امکان می‌دهد احساسات خود را بیان کنند و با دیگران درک و همدردی کنند. این بازی‌ها به کودکان کمک می‌کنند تا مهارت‌های هیجانی خود را توسعه دهند و به دنبال یادگیری احساسات و روابط انسانی باشند.

بنابراین، بازی کردن برای کودکان بسیار مهم است. این فعالیت باعث می‌شود که کودکان به طور کلی رشد و توسعه خود را بهبود بخشند. این بازی‌ها به کودکان امکان می‌دهند تا شخصیت خود را شکل دهند، مهارت‌های مختلف را توسعه دهند و در طول زندگی خود بهشته باشند.

وینی کات در بخشی از کتاب خود به عنوان« چرا کودکان بازی می کنند؟ »   وینی کات به تحلیل چرایی بازی کودکان می پردازد و این بخش مرور و تحلیلی ارزشمند بر بازی کودکان است. او بر این باور است که کودک، در بازی تجربه کسب می کند. بازی، بخش بزرگی از زندگی اوست. علاوه بر تجربیات درونی و بیرونی، این امر می تواند برای فرد بزرگسال نیز، تجربه ای غنی باشد، بازی، یک نشانه دائمی از خلاقیت است، که به معنای نوعی سرزندگی می باشد. بازی، می تواند «نوعی صداقت در مورد خود» باشد، همچنان که می تواند لباسی برای یک فرد بزرگسال باشد.

وینی کات در جای دیگر این بخش کتاب خود گفته است: معمولاً کودکان «در بازی به تنفر و پرخاشگری می پردازند»، برخی از این پرخاشگری ها، آنقدر بد هستند که کودک می تواند با بازی از شرّ آنها خلاص شود. بخشی از این مورد، واقعیت دارد، زیرا می توان اینطور احساس کرد که سرکوبی احساسات خشم و تجربۀ نتایج عصبانیت، برای کودک، همچون نماد بدی است که در درون او قرار دارد.

از نکته های مهم دیگر این بخش از کتاب، اضطراب در بازی کودکان است ؛ اضطراب، همواره در بازی کودکان، یک فاکتور مهم تلقی می شود ممکن است برخی این طور تصور داشته باشند که کودکان برای لذت، بازی می کنند و دور از ذهن شان به نظر می رسد که ببینند، کودکان برای تسلط پیدا کردن بر اضطراب یا عقاید و محرک هایی بازی می کنند که در صورت عدم کنترل، منجر به اضطراب می شوند.

وینی کات در مورد بازی چنین می اندیشد :

۱)بازی الزاماً نوعی خلاقیت است؛ ۲) بازی همواره هیجان انگیز است، زیرا با خط مرزی متزلزلی میان امور ذهنی و آن چیزی سروکار دارد که می توان آن را با بی غرضی درک کرد؛ ۳) بازی در فضایی بالقوه میان کودک و مادر، رخ میدهد. این فضای بالقوه، مربوط به تغییر و تحولی است که بایستی هنگامی مورد توجه قرار گیرد که کودک با احساسات مادر، پیوند خورده یا از آنها جدا می شود و…..