“روزی مرد رویاهایم از راه میرسد و من را از شر مشکلات نجات می دهد و خوشبختم می کند” اگر همچنان در انتظار چنین اتفاقی هستی باید احتمال دهی دچار سندروم عقده سیندرلا شدی.

و نه تنها قرار نیست چیزی بهتر شود بلکه احتمالا همه چیز از این هم که هست بدتر خواهد شد.

می دانم خبر بدی هست و احتمالا تصوراتت را از آینده خراب کردم اما بیا با واقعیت روبرو شویم حتی اگر احساس می کنیم تلخ است چون فقط در این صورت است که می توان برای آن راه حل درستی پیدا کرد.

پسر هم باشی احتمالا کارتون سیندرلا را دیدی، حالا چه برسد دختر باشی!

اگر جز آن دسته از کودکان عجیب و غریب نباشی که زمان کودکی شبکه چهار را نگاه می کردند احتمالا جز آن دسته هستی که کارتون های زیادی را زمان کودکی ات دیدی.

یکی از محبوب ترین و معروف ترین کارتون ها الخصوص برای دهه شصتی ها، کارتون سیندرلا بود.

ماجرا این کارتون از این قرار بود که سیندرلا زندگی پر از زحمت و آزاردهنده ای داشت. یک روز بدون اینکه هیچ کار خاصی انجام دهد، شاهزاده ای سوار بر اسب سفید عاشق او می شود و در به در دنبال او می گردد تا با او ازدواج کند.

دیو و جن و پری هم دست به دست هم می دهند تا سیندرلا را که خود هیچ تلاشی برای آن رابطه نکرده بود را به شاهزاده برسانند.

در دل کارتون می بینیم سیندرلا هیچ تلاشی برای خوشبخت کردن شاهزاده نمی کند اما بر عکس شاهزاده خودش را به آب و آتش می زند تا به سیندرلا برسد.

البته کارتون ها و فیلم های تقریبا زیادی را با این مزمون تا به امروز دیده ایم اما ماجرا عقده سیندرلا بر می گردد به کتاب “ترس پنهان زنان از استقلال” که برای اولین بار توسط خانم کولت داولینگ مطرح شد.

برخی از زنان نمی توانند خود را مستقل ببینند یا تصور کنند و این موضوع هم کاملا بر می گردد به ضمیر ناخودآگاه شان و ترس از استقلالی که دارند. در نتیجه منتظر می مانند تا مردی بیاید و آن ها را خوشبخت کند.

سندروم عقده سیندرلا چطور شکل می گیرد:

بزرگترین عاملی که می توان گفت در سندروم سیندرلا دخیل است شیوه تربیتی والدین است. دختر در صورتی تشویق می شود که مودب، خوب، کامل و ساکت باشد. در نتیجه کودک فقط به شرط وجود این موارد جایزه می گیرد.

از طرفی محدودیت های بسیار زیادی برای دختران گذاشته می شود. هر شیطنت و بازی در دنیای کودکی والدین را نگران می کند. پس محدودیت را بیشتر و بیشتر می کنند.

همینطور در ادامه این تفکر به کودک القا می شود که باید مورد پسند مردان باشد. اگرچه این موضوع اصلا بد نیست و من نیز آن را رد نمی کنم. اما زمانی پسندیده است که به کودک شخصیت دهیم. یعنی کودک باید اول مورد پسند خودش نیز باشد! نه صرفا دیگران و در مرحله ی بعد نه فقط مردان…

دخترانی که در کودکی این الگو تربینی را داشتند در بزرگسالی کاملا وابسته خواهند بود و به نوعی چشم به درب هستند تا کسی بیاید و آن ها را خوشبخت کند.

تصور کن بر فرض محال چنین شاهزاده سوار بر اسب سفیدی که احتمالا امروز میشود مازراتی سفید پیدایش شود و یک دل نه، صد دل عاشق شود. حال سوال اینجاست که چنین دختری چه چیز جذابی دارد؟

هر آنچه که او از خوب بودن می داند مطیع بودن و ساکت بودن و حرف نزدن و وابسته بودن است.

درسته شاید در فرهنگ ما چنین زنانی کیس خوبی برای ازدواج به نظر برسند اما دیر یا زود باعث دلزدگی می شوند و احتمالا طعم تلخ خیانت را می چشند و ماجرا جایی وخیم می شود که در برابر خیانت نیز سکوت می کنند.

زمانی اوضاع پیچیده تر می شود که پای تعصب های مذهبی نیز در میان باشد:

سندروم عقده سیندرلا به نوعی یک خطای شناختی است و طبیعتا با شناخت درمانی می تواند به نتایج خوبی دست پیدا کرد اما زمانی این مسیر سخت تر پیچیده تر می شود که پای تعصب های مذهبی نیز در میان باشد.

زمانی که بعد از ازدواج چنین دخترانی آسیب می بینند یا به نوعی به آن ها ظلم یا خیانت می شود از آنجایی که عزت نفس آسیب خورده ای دارند به جای اینکه سعی در تغییری در زندگی خود کنند عمدتا به این نتیجه می رسند که این دنیا جای رنج است و نه لذت و آن دنیا نتیجه ظلم هایی که به ما شده است را با پاداش خواهیم گرفت.

از آن ور بوم سندروم عقده سیندرلا نیفتی!

بعضی ها هم از آن ور بوم وابستگی می افتند و به این نتیجه می رسند که ما آنقدر مستقل هستیم که اصلا نیاز به رابطه عاطفی یا چیزی شبیه ازدواج نداریم.

اینکه همین الان بعد از خواندن این مقاله نخواهیم وارد رابطه عاطفی شویم اشکالی ندارد ولی اینکه بخواهیم تا آخرین روزی که زنده هستیم سینگل (تنها) بمانیم دور از عقلانیت است و ریشه در سرکوب دارد.

شاید در اینستاگرام جملات شش ریشتری درباره تنهایی و موفقیت دیگران نوشته باشند و یا به اصطلاح عام بخواهند رخ عقاب به خود بگیرند اما بدان ما نه عقاب هستیم و نه هیچ حیوان دیگری، گرچه حیوان ها هم تا آخر عمر مجردی زندگی نمی کنند پس لطفا نه آنقدر وابسته باش که دل بقیه را بزنی و نه انقدر مستقل که تصمیم بگیری تنها زنده کنی.