اختلالات اِرازل

اختلالات اِرازل

این واژه برای نخستین بار توسط یک متخصص اعصاب از کانادا، روبرت براتن مورد استفاده قرار گرفته است و در آن به رویدادهایی اشاره می‌شود که به تایید پاتوفیزیولوژی با گسستگی ناکامل اِرازل از خواب مشخص می‌شوند. این اختلالات شامل خواب گردی های یا سومنامبولیسم، وحشت های شبانه و اِرازل های گیج کننده می‌شوند.

علاوه بر عوامل بیماری زای مشترک اِرازل پدید آمده از خواب با موج آهسته با برانگیختگی حرکتی یا حسی، آنها دارای مشخصه های مشترک دیگری بوده و غالباً به صورت هم ابتلایی در همان شخص مستعد مشاهده می‌شوند. سایر اختلالات خواب مانند آپنه ی انسدادی خواب (OSA)، سندرم مقاومت راه هوایی فوقانی (UARS)، حرکت دوره ای اندامها در خواب (PLMS)، سندرم پاهای بی قرار (RLS) ممکن است با این اختلالات همایند شده و در واقع اِرازل به وجود آمده از SWS را تشدید بکنند. اختلالات اِرازل اغلب با سایر امراض عصبی، مانند میگرن، صرع کانونی خوش خیم در کودکان و اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی (ADHD) همایند می شوند. آنها بیش از همه در سنین رشد تیپیک بوده و اغلب به عنوان یک الگوی الکتروآنسفالوگرافیکی/ بالینی در اختلال نمویافتگی تفسیر می شوند، با این حال ممکن است تداوم یابند یا بعدها در زندگی آغاز بشوند. د

ر این موارد، یا هنگام فقدان برخی از تیپیک ترین مشخصه های نشان داده شده در زیر ثلث اول شب ۔ پدید آمده از SWS ۔ اختلالات تیپیک کودکی، ناپدید شدن پس از بلوغ ۔ صفت قوی خانوادگی ۔ معمولاً بی خطر ۔عوامل تسریع کننده، محرومیت از خواب و اختلال خواب ۔اغلب بدون رفتار قالبی و پرخاشگرانه ۔ یادزدودگی برای رویدادهای پیش از پشامد. تشخیص افتراقی در تمایز آنها از سایر اختلالات به ویژه صرع، اختلالات گسستگی و اختلال رفتار در خواب REM ضرورت پیدا می‌کند. ثبت‌های پلی گرافی با کابل های EEG و EMG گسترده می‌تواند در تشخیص این موارد سودمند واقع شود، ولیکن جهت اهداف تشخیصی ساده اجباری نیستند.