خطاهای درمانگران و روان‌شناسان
خطاهای درمانگران و روان‌شناسان
بسیاری از مشکلاتی که در جلسه درمان یا بین جلسات پیش می آیند مربوط به خطای درمانگر می باشد. خطاهای درمانگران عبارتند:
- از تشخیص اشتباه مانند اطلاق تشخیص فوبی ساده به اختلال وحشت‌زدگی.
- ضابطه‌مندی یا مفهوم‌پردازی نادرست مانند تشخیص نادرست افسردگی به جای اضطراب یا تشخیص نادرست باور بنیادین بیمار.
- ناتوانی در استفاده از ضابطه بندی و مفهوم پردازی برای هدایت درمان مانند متمرکزشدن روی افکار و مشکلاتی که بر بهبود بیمار ضروری نیستند.
- طرح درمان نادرست مانند استفاده از اصول درمان اختلال اضطراب منتشر بر روی بیمار با تشخیص اختلال وسواس فکری عملی.
- اشکال در اتحاد درمانی مانند این‌که درمانگر خسته شدن فزاینده بیمار در جلسه درمان را تشخیص ندهد.
- فهرست ناقص اهداف رفتاری درمان مانند گسترده و مبهم بودن بیش از حد اهداف بیمار.
- ساختار یا سرعت نامناسب درمان مانند عدم قطع کافی صحبت‌های بیمار و بنابراین پرداختن ناکافی به مشکل مهم ۸. توجه ناکافی به حل مشکلات فعلی بیمار مانند یک درمانگر بجای تمرکز روی فعال‌تر کردن یک بیمار افسرده برای زندگی روزمره به آسیب‌هایی که او در دوران کودکی دیده است بپردازد.
- اجرای نامناسب فنون درمانی مانند تدوین یک سلسله مراتب رویارویی که گام‌های اول آن بسیار مشکل باشد.
- تکلیف نامناسب مانند این‌که درمانگر تکالیف را به بیمار پیشنهاد می‌کند که به‌احتمال زیاد به طول کامل انجام نخواهد شد.
- ناتوانی در به حداکثر رساندن آنچه که در حافظه بیمار در جلسه درمان باقی می‌ماند برای مثال درمانگر مهمترین نکات جلسه را برای بیمار به‌صورت نوشتاری یا ضبط‌شده ثبت نکند.
برای درمانگران اغلب شناسایی خطاهای خودشان دشوار است. گاهی گوش دادن به نوار ضبط‌شده جلسه یا دادن نوار به یک همکار که او گوش بدهد موجب کشف شدن اشکالات می‌شود بویژه اگر کسی که به نوار گوش می دهد برای ارزیابی آن از مقیاس درجه‌بندی شناخت درمانی که توسط بک و یانگ در سال هزار و نهصد و هشتاد تهیه شده است استفاده کند این مقیاس در سایت همراه با دستور العمل قرار داده شده‌است و توانایی‌ها درمانگر را در یازده حیطه ارزیابی می‌کند. اغلب مرور نوار ضبط‌شده جلسه ضروری ولی ناکافی است و درمانگر به مرور کامل مراجه با یک همکار یک استاد نیز نیاز خواهد داشت
هنوز هیچ دیدگاهی وجود ندارد.