تحلیل رفتار کاربردی (ABA)

ABA در ابتدا در دهه ۱۹۶۰ برای حمایت از کودکان اوتیسم ایجاد شد . امروزه ، گاهی اوقات در درمان ADHD یا آسیب های مغزی مغزی استفاده می شود ، اما افراد اوتیسم هنوز اکثریت گیرندگان ABA را تشکیل می دهند. طبق نظرسنجی انجمن تحلیلگران رفتار حرفه ای ، بیش از ۸۰٪ از پزشکان ABA با کودکان اوتیسم کار می کنند.

تاریخچه تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی

در اوایل قرن بیستم ، جان بی واتسون اعتقاد خود را مبنی بر اینکه روانشناسی باید با مطالعه رفتار مشاهده پذیر در مقابل وقایع خصوصی داخلی درگیر باشد ، مطرح کرد . وی این نظریه را مطرح کرد که رفتار فرد توسط محرک های محیطی تعیین می شود. BF Skinner این نظریه را گسترش داد و گفت که عواقب رفتار نیز مهم است. پاداش ها و مجازات ها می توانند رفتارهای آینده را همانطور که محیط می تواند تحت تأثیر قرار دهند. این مکتب فکری به رفتارگرایی معروف شد.

در اواسط دهه ۱۹۶۰ ، اوله ایوار لواس از تئوری های رفتارگرایی برای ایجاد ABA استفاده کرد. اهداف او این بود که:

• مهارت های زبان و زندگی را آموزش دهید.
• کاهش رفتارهای خودآزاری مانند سر زدن.
• رفتارهای تحریک کننده “نامناسب” مانند دست زدن را کاهش دهید. (منتقدان Lovaas بعداً این هدف را محکوم می کنند ، زیرا بسیاری از کودکان اوتیسم از تحریک کننده برای تنظیم خود استفاده می کنند.)

قبل از دهه ۱۹۶۰ ، بسیاری از متخصصان کودکان اوتیسم را قادر به یادگیری یا خودکفایی نمی دانستند. بچه های اوتیسم غالباً در شرایط غیرانسانی برای زندگی در م sentسسات روانپزشکی فرستاده می شدند. لووااس امیدوار بود که با ABA درمانی خود بسیاری از این کودکان بتوانند در جامعه بزرگتر زندگی کنند.

لووااس مهارتهای زندگی را با تقسیم آنها به کارهای کوچکتر آموزش داد. به عنوان مثال ، وی ممکن است مسواک زدن را با آموزش دادن خمیردندان به مسواک به کودک آموزش دهد. هنگامی که کودک وظیفه را انجام می داد ، به آنها شفاهی با “کار خوب” یا “کار خوب” پاداش می داد. در جلسه بعدی ، Lovaas ممکن است به کودک بیاموزد که چگونه مسواک را به سمت دهان خود هدایت کند. پس از یادگیری هر مرحله ، کودک می تواند آنها را با هم جمع کند و در کار مسواک زدن دندان هایشان کاملاً پیچیده باشد.

بسیاری از مطالعات نشان داده اند که ABA در بهبود مهارت های کودکان اوتیسم موثر است. در اولین آزمایش روی ABA (1973) ، ۲۰ کودک اوتیستیک ۱۴ ماه ABA درمانی دریافت کردند. در طول درمان ، رفتارهای کلامی و غیرکلامی آنها بهبود یافت و نمره ضریب هوشی آنها به طور قابل توجهی افزایش یافت. مطالعه ای که در سال ۱۹۸۷ انجام شد نشان داد که از هر ۱۹ کودکی که ABA دریافت کرده اند ۹ کودک قادر به پیشرفت در یک محیط آموزشی معمول هستند. فقط یک کودک از گروه کنترل قادر به انجام چنین کاری بود. مطالعات اخیر یافته های مشابهی داشته اند.

آموزش و گواهینامه ABA

Behavior Analyst Certification Board (BACB) ارگان حرفه ای مسئول صدور گواهینامه تحلیل گران رفتار است. برای واجد شرایط بودن در آزمون صدور گواهینامه ، افراد باید حداقل مدرک کارشناسی ارشد را در تجزیه و تحلیل رفتار یا یک رشته مرتبط مورد تأیید BACB کسب کرده باشند ، مانند تحصیلات ، روانشناسی یا کارهای اجتماعی. آنها ملزم به تکمیل دوره های کارشناسی ارشد در سطح کارشناسی ارشد در تجزیه و تحلیل رفتار و همچنین چندین ساعت تجربه نظارت هستند. دوره های آموزشی و شرایط مورد نیاز به تفصیل در وب سایت BACB شرح داده شده است.

به محض گذراندن امتحان صدور گواهینامه ، افراد به عنوان تحلیل گران رفتار-هیئت مدیره (BCBA) شناخته می شوند. تأیید مجدد هر سه سال یک بار اتفاق می افتد و نیاز به تکمیل چندین ساعت آموزش مداوم دارد.

ABA و Aversives

در حالی که آزمایشات ABA لووااس به بسیاری از خانواده های اوتیسم کمک کرد ، آزمایشات اولیه او نیز دارای مشکلات اخلاقی بزرگی بود. برخلاف معیارهای امروزی ، لووااس در استفاده از مجازات ها غیرت زیادی داشت (که به آنها “بدخواهان” نیز گفته می شود). در یک مثال بدنام ، لووااس و تیم محققان وی در تلاش بودند تا به دو دوقلوی پنج ساله عشق ورزیدن بیشتری نشان دهند. یک محقق به یکی از پسران دستور می دهد تا آنها را در آغوش بگیرد. اگر پسر در عرض سه ثانیه اطاعت نکرد ، او و برادرش دچار برق گرفتگی می شوند.

مجازات های دیگر شامل سیلی زدن به کودکان ، قرار دادن آنها در معرض صداهای بلند و محروم کردن هر نوع غذای دیگری به جز آنچه که به دلیل پاداش رفتار خوب دریافت می کردند ، بود. هنگامی که والدین در تصویب این روشهای شدید مردد بودند ، لووااس استدلال کرد که درمان وی تنها راه جلوگیری از آسیب رساندن به کودکان اوتیسم است. بعداً در زندگی ، لووااس این ادعا را پس می گیرد. وی اعتراف کرد که بسیاری از رفتارهایی که قبلاً آنها را نافرمانی عمدی و مستلزم مجازات می پنداشتند ، در حقیقت تلاش برای برقراری ارتباط توسط کودکانی است که به آنها راهی دیگر برای ابراز وجود داده نشده است.

حرفه ای های مدرن ABA دیگر از ابزارهای فرسایشی مانند شوک الکتریکی استفاده نمی کنند. در واقع ، بیشتر تمرین کنندگان ABA به طور کلی از مجازات اجتناب می کنند و فقط از پاداش استفاده می کنند. اگر کودکی در انجام وظیفه ای کوتاهی کند ، یک درمانگر ABA معمولاً به او راهنمایی یا کمک بیشتری می کند تا زمانی که کودک موفق شود.

یک استثنا مرکز بحث انگیز قاضی روتنبرگ (JREC) است ، تنها موسسه ای در آمریکا که هنوز از شوک الکتریکی روی افراد اوتیسم استفاده می کند. برخی از دانشجویان JREC مجبور به پوشیدن کوله پشتی و سیم هایی هستند که معلم می تواند با استفاده از آنها شوک “بد رفتاری” ایجاد کند. این شوک ها گاهی اوقات می توانند به اندازه کافی شدید باشند تا پوست دانش آموزان را بسوزاند. طرفداران معلولیت و FDA در تلاشند تا دستگاه را ممنوع کنند ، اما از سال ۲۰۱۹ هنوز استفاده می شود.

جنجال پیرامون ABA

بسیاری از طرفداران اوتیسم ادعا می کنند که ABA می تواند حتی بدون استفاده از ابزارهای بیزار نیز مضر باشد. هنوز بسیاری از پزشکان ABA هستند که ظاهر کودک اوتیسم را در اولویت قرار می دهند و نسبت به کمک به او در برقراری ارتباط “طبیعی” عمل می کنند. به عنوان مثال ، یک متخصص ABA ممکن است سعی کند یک کودک اوتیسم را آموزش دهد تا در طول مکالمه تماس چشمی طولانی مدت ایجاد کند ، حتی اگر تماس چشمی باعث ناراحتی قابل توجه کودک شود.

طرفداران ABA معتقدند آموزش رفتارهای عصبی در نهایت به نفع کودک است ، زیرا جامعه هنوز به شدت اوتیسم را انگ می زند. به عنوان مثال ، مردی که با تکان خوردن روی صندلی خود را آرام می کند ، ممکن است در یافتن شغل دچار مشکل شود. منتقدان ABA استدلال می کنند که تحریک یک رفتار بی ضرر است که به بچه های اوتیسم کمک می کند تا با احساسات شدید و مسائل پردازش حسی کنار بیایند . آنها مخالف آموزش کودکان برای سرکوب ناراحتی های جسمی یا پنهان کردن اوتیسم برای “کسب” برخورد برابر هستند.

توجه به این نکته مهم است که همه اشکال ABA مضر در نظر گرفته نمی شوند. متخصصین ABA که بر روی امکان برقراری ارتباط یا آموزش مهارتهای زندگی (مانند استحمام) تمرکز دارند ، کمتر دارای مشکل هستند. به گفته طرفداران اوتیسم ، تمرکز ABA و سایر روش های درمانی باید تقویت استقلال و عملکرد روزمره کودک باشد ، نه اجرای انطباق یا اطاعت.

اگر یک درمانگر ABA مراقب نباشد ، تحقیقات نشان می دهد که ممکن است آسیب قابل توجهی به کودک وارد شود. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ۴۶ درصد از افراد اوتیسم در معرض ABA از معیارهای استرس پس از سانحه (PTSD) برخوردار هستند . افراد مبتلا به اوتیسم در معرض ABA 86٪ بیشتر از همتایان غیر در معرض خود ، معیارهای PTSD را داشتند. به گفته نویسندگان این مطالعه ، یک توضیح ممکن برای این پدیده سرکوب تحریک کننده است. اگر تحریک تحریک کودک ممنوع باشد و راه دیگری برای تنظیم خود نداشته باشد ، ممکن است یک فشار حسی حسی را تجربه کند. با این حال ، قبل از تأیید این نظریه ، تحقیقات بیشتری لازم است (خصوصاً از آنجا که پاسخ دهندگان نظرسنجی اوتیسم به طور نامتناسبی زن یا غیر دودویی بودند ).    

مانند سایر روشهای درمانی ، ABA درمانی بسته به نحوه استفاده می تواند مفید یا مضر باشد. رفاه فرد در درمان همیشه باید در درجه اول باشد.