اکثر کودکان با ورود به 3 سالگی، می توانند به استقلالی نسبی در موضوع نزدیک بودن به والدین دست پیدا کنند. رشد حافظه و پیش بینی بازگشت مادر به آن ها دراین امر کمک می کند. در این میان تعداد معدودی از کودکان همچنان نیاز به نزدیکی فیزیکی به والدین خود دارند و بدون آن ها دچار آشفتگی و اضطراب می شوند. از جمله می توان به عوامل تاثیرگذار زیر در این امر اشاره کرد:

برخی کودکان ذاتا محافظه کار و خجالتی هستند و برای جدا شدن از والدین و اخت شدن با محیط و همسالان به زمان بیشتری نیاز دارند. هماهنگ شدن با این وضعیت خلق و خویی کودک و درک کردن دنیای درونی او می تواند کمک کننده باشد. فشار آوردن به کودک برای کم شدن نزدیکی فیزیکی با مادر و یا بازی با همسالان وضع را بدتر خواهد کرد. زمانی که مادر قرار است حضور نداشته باشد، باید روابط پدر و کودک آن قدر خوب باشد که جایگزین مناسبی برای مادر باشد. غیبت های کوتاه مادر و تنها گذاشتن کودک با نزدیکانی که دوستشان دارد، می تواند به پذیرفتن و جدا شدن از مادر کمک کند. مادر در ابتدای غیبت هایش، در فواصل زمانی کوتاه به کودک سر بزند و دوباره اطلاع دهد که قرار است برود و دوباره باز خواهد گشت.

در شرایط استرس زا کودک نمی تواند موقعیت های پیش رو را به خوبی پیش بینی کند و دچار اضطراب می شود و در این هنگام تنها موضوع با ثبات دنیای کودک، مادر است، بنابراین به او می چسبد تا آرام بگیرد. نگران نباشید این امر موقتی است و با عبور از شرایط استرس زا کودک دوباره به حالت قبل باز می گردد. در این ایام به او بیشتر توجه کنید و سعی کنید، هیجان ها و استرس خود را مدیریت کنید تا کودک کمترین آسیب را در این شرایط ببیند.

برخی والدین با حمایت ها و مراقبت های بیش از اندازه، کودک را به خودشان وابسته می کنند و دنیا را تبدیل به یک خطر بزرگ می کنند که کودک برای مواجهه با آن جز با حضور والدین راضی نخواهد شد. محیط پیرامونی کودک را ایمن کنید و بگذارید او به راحتی در خانه که بیشترین وقت را در آن می گذراند، آزادانه کاوش کند. اگر دائم به او بگویید “نه”،” دست نزن”، “خطرناک”،” کثیف”، “این جوری نه”، “وای” و …..، او مطمئن خواهد شد که دنیا ناایمن است و برای جستجوی این جهان پر از خطر باید در دامن مادر قایم شود.

کودکان از 2 سالگی استقلال طلب می شوند و در 3 سالگی به خوبی از عهده غذا خوردن، لباس پوشیدن، توالت رفتن و مسائلی از این دست به تنهایی برمی آیند. در این میان ممکن است گاهی خرابکاری و کثیف کاری کنند اما آن چه مهم است تشویق و تایید این استقلال طلبی و یاری دادن به آن ها تا آنجا که لازم است خواهد بود. اگر بخواهیم آن ها به خوبی بزرگسالان از عهده این تکالیف برآیند، لطمه بزرگی به عزت نفس در حال شکل گیری آن ها خواهد خورد. بنابراین به جای آن که روی توانایی خودشان تکیه کنند، مدام چشم به بزرگسالان خواهند داشت.

از سوی دیگر برخی والدین کنار کودک هستند، اما انگار نیستند. متوجه او و نیازهایش نیستند. به او توجه نمی کنند. و با او وقت نمی گذارند. بهترین عامل در رشد کودک، وقت گذراندن با کیفیت با کودکان است. برخی از کودکان در واکنش به این شرایط به صورت افراطی به والدین خود می چسبند، انگار که با زبان بدن می خواهند والدین خود را متوجه کنند که نیاز به توجه بیشتری دارند.

در نهایت این که

اگر کودک در صورت جدایی از مادر آنقدر آشفته و دست پاچه می شود که عملا هیچ کاری نمی تواند بکند و این مسئله دوام دارد بهتر است با یک روانشناس کودک در این زمینه مشورت کنید.