نام هورمون های استرس چیست؟ (۱۰ هورمون استرس زا)

هورمون‌های استرس گروهی از هورمون‌ها هستند که در شرایط استرسی ترشح می‌شوند و نقش مهمی در تنظیم و پاسخ به استرس‌ها دارند. این هورمون‌ها در برابر تهدیدات و تنش‌های مختلف فعال می‌شوند و در تنظیم فعالیت‌های فیزیولوژیک و رفتاری ما دخیل هستند. در ادامه به بررسی ۱۰ هورمون استرس زا می‌پردازیم.

۱. آدرنالین: همچون هورمون استرس شناخته شده‌ای است که در برابر تهدیدات فعال می‌شود و وظیفه افزایش ضربان قلب، سایز عروق و قدرت انقباضی عضلات را دارد.

۲. نوراپینفرین: این هورمون به همراه آدرنالین ترشح می‌شود و در تنظیم فشار خون نقش دارد.

۳. کورتیزول: این هورمون توسط غده آدرنال ترشح می‌شود و در تنظیم استرس و پاسخ به تهدیدات مهم است. کورتیزول عملکرد سیستم ایمنی را کاهش می‌دهد و به تقویت فعالیت‌های متابولیک برای تامین انرژی در شرایط استرسی کمک می‌کند.

۴. آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH): این هورمون توسط غده هیپوفیز ترشح می‌شود و موجب ترشح کورتیزول از آدرنال می‌شود.

۵. غلظت‌دهنده فاکتور رهایی: این هورمون توسط هیپوتالاموس ترشح می‌شود و باعث ترشح ACTH می‌شود.

۶. وازوپرسین: این هورمون توسط هیپوتالاموس ترشح می‌شود و در تنظیم فشار خون و تنظیم مقدار آب در بدن نقش دارد.

۷. آلدوسترون: این هورمون توسط غده آدرنال ترشح می‌شود و در تنظیم فشار خون و تعادل آب و الکترولیت‌ها دخیل است.

۸. آنتی‌دیورتیک هورمون (ADH): این هورمون توسط هیپوتالاموس ترشح می‌شود و در تنظیم مقدار آب در بدن نقش دارد.

۹. اکسیتوسین: این هورمون توسط هیپوتالاموس ترشح می‌شود و در تنظیم رفتارهای اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران نقش دارد.

۱۰. سوماتوستاتین: این هورمون توسط هیپوتالاموس ترشح می‌شود و در تنظیم سطح گلوکز خون و سیستم گوارشی نقش دارد.

به طور کلی، هورمون‌های استرس زا در تنظیم و پاسخ به استرس‌ها و تهدیدات مهم هستند و در فعالیت‌های فیزیولوژیک و رفتاری ما دخیل هستند.

هورمون های استرس چیست؟

هورمون های استرس گروهی از هورمون ها هستند که توسط سیستم عصبی و غدد درون ریز ترشح می شوند و نقش مهمی در تنظیم واکنش های استرس دارند. این هورمون ها به طور معمول به دو دسته تقسیم می شوند: کورتیکواستروئید ها و کاتکولامین ها.

کورتیکواستروئید ها شامل هورمون های قشر آدرنال، مانند کورتیزول، هیدروکورتیزون و آلدوسترون هستند. این هورمون ها توسط غدد آدرنال ترشح می شوند و نقش مهمی در تنظیم استرس دارند. کورتیکواستروئید ها در واکنش به استرس، فعالیت سیستم عصبی و ایمنی را تنظیم می کنند و عملکرد قلب، فشار خون و سطح قند خون را تنظیم می کنند. همچنین، آنها نقش مهمی در تنظیم التهاب و سیستم ایمنی دارند.

کاتکولامین ها شامل هورمون های آدرنالین، نوراپی نفرین و اپینفرین هستند. این هورمون ها توسط غدد آدرنالین ترشح می شوند و نقش مهمی در واکنش های فیزیولوژیک استرس دارند. آدرنالین به عنوان یک هورمون تنظیم کننده فعالیت عصبی و قلبی عمل می کند و نوراپی نفرین و اپینفرین نقش مهمی در تنظیم فشار خون و عملکرد قلب دارند.

هورمون های استرس در شرایط استرس زا، مانند تنش عصبی، فعالیت بدنی شدید، تغییرات دمای بدن و عمل جراحی، بیشتر ترشح می شوند. این ترشحات هورمون های استرس باعث تحریک سیستم عصبی تنظیم کننده استرس می شوند و باعث تنظیم واکنش های بدن به استرس می شوند.

استرس می تواند تأثیرات متنوعی بر روی سلامتی داشته باشد. در مواردی که استرس مداوم و طولانی مدت باشد، ممکن است منجر به اختلالات عصبی و روانی، اختلالات خواب، افزایش خطر بروز بیماری های قلبی و عروقی، کاهش سیستم ایمنی و اختلالات گوارشی شود. در مقابل، استرس موقت و کوتاه مدت می تواند به عنوان یک واکنش طبیعی و مفید به موقعیت های تهدید کننده عمل کند.

در نتیجه، تنظیم هورمون های استرس بسیار مهم است و به منظور حفظ سلامتی بدن، می بایست استرس را کاهش داد و راه های مدیریت آن را یاد گرفت. ترکیبی از تغذیه مناسب، استراحت کافی، ورزش منظم و تمرین های روانشناختی می تواند به کاهش استرس کمک کند و سلامتی را بهبود بخشد.

کاربرد هورمون استرس چیست؟

هورمون استرس یکی از انواع هورمون‌های ساخته شده توسط سیستم عصبی است که در شرایط استرس و تنش بدن ترشح می‌شود. این هورمون در بدن انسان و جانوران دیگر نقش مهمی را ایفا می‌کند و به عنوان یک مکانیسم مهم برای مقابله با تهدیدها و شرایط استرسی عمل می‌کند.

هورمون استرس به صورت طبیعی توسط غده هیپوفیز در مغز ترشح می‌شود. در مواجهه با شرایط استرسی مانند تهدید فیزیکی، تنش روحی، نگرانی و ترس، سیستم عصبی در مغز، سیگنال‌هایی را به غده هیپوفیز می‌فرستد تا هورمون استرس ترشح کند. این هورمون فرآیندهای فیزیولوژیکی را در بدن راه اندازی می‌کند که به فرد کمک می‌کند با شرایط استرسی مقابله کند.

یکی از اثرات مهم هورمون استرس بر بدن، افزایش ضربان قلب و فشار خون است. این تغییرات فیزیولوژیکی باعث می‌شود که بدن بهتر بتواند با شرایط استرسی مقابله کند و انرژی بیشتری تولید کند. همچنین، هورمون استرس می‌تواند روی سیستم ایمنی بدن تأثیر بگذارد و باعث افزایش یا کاهش فعالیت ایمنی شود. این تأثیرات ممکن است باعث افزایش آسیب بدن به علت استرس شونده شود.

به طور کلی، هورمون استرس به عنوان یک مکانیسم مهم برای مقابله با تهدیدها و شرایط استرسی عمل می‌کند. این هورمون می‌تواند به فرد کمک کند تا با شرایط استرسی بهتر مقابله کند و انرژی بیشتری تولید کند. با این حال، استفاده ناصحیح یا بیش از حد از هورمون استرس می‌تواند منجر به عوارض جانبی و مشکلات سلامتی شود. بنابراین، توصیه می‌شود که هورمون استرس تنها در صورت لزوم و تحت نظارت پزشک مورد استفاده قرار گیرد.

علت ترشح هورمون های استرس زا چیست؟

ترشح هورمون های استرس زا یک فعل و انفعال طبیعی است که توسط سیستم عصبی تنظیم می‌شود و در مواجهه با موقعیت‌های استرس زا به وجود می‌آید. این هورمون ها از طریق غده های چغندری، غده های لنفاوی و غده های محیطی ترشح می‌شوند و وظیفه تنظیم فعالیت های بدن در مواجهه با استرس را بر عهده دارند.

اصلی ترین علت ترشح هورمون های استرس زا، واکنش بدن به موقعیت های تهدیدکننده است. در شرایطی که فرد با تهدیدی مواجه می‌شود مانند حمله حیوان خطرناک یا مواجهه با حادثه ای ناگوار، سیستم عصبی فوراً واکنش مبارزه یا فرار را فعال می‌کند. این واکنش ها باعث افزایش ترشح هورمون های استرس زا می‌شود.

هورمون های استرس زا شامل هورمون آدرنالین (اپینفرین) و کورتیزول هستند. اپینفرین مسئول افزایش ضربان قلب، افزایش فشار خون، افزایش قدرت و توان عضلات است. کورتیزول نیز مسئول افزایش تمرکز قند در خون، افزایش فعالیت سیستم ایمنی و کاهش فعالیت سیستم هضمی است. این هورمون ها در کاهش فعالیت های غیرضروری بدن مانند فعالیت جنسی، سیستم ایمنی و رشد عضلات نیز نقش دارند.

ترشح هورمون های استرس زا همچنین تحت تأثیر عوامل روانی نیز قرار می‌گیرد. استرس های روحی و روانی مانند اضطراب، استرس شغلی و رویدادهای ناگوار می‌تواند منجر به ترشح بیش از حد هورمون های استرس زا شود. این مسئله می‌تواند به مشکلات سلامتی مانند افزایش فشار خون، اختلالات خواب و افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی منجر شود.

به طور کلی، علت ترشح هورمون های استرس زا شامل واکنش بدن به موقعیت های استرس زا و عوامل روانی است. این هورمون ها برای تنظیم واکنش بدن در مواجهه با استرس لازم هستند، اما ترشح بیش از حد آنها می‌تواند به مشکلات سلامتی منجر شود. بنابراین، مدیریت استرس و روانشناسی بهبود فعالیت سیستم استرسی بدن و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مرتبط با آن می‌تواند مفید باشد.

هورمون های اصلی استرس کدامند؟

استرس به عنوان یک واکنش فیزیولوژیک به تهدیدات و فشارهای محیطی در بدن انسان بروز می‌کند. هنگامی که بدن با یک وضعیت استرسی مواجه می‌شود، سیستم عصبی سمپاتیک و سیستم هورمونی به طور هماهنگ با هم فعال می‌شوند تا بدن را برای انجام واکنش های مورد نیاز آماده کنند.

در واکنش به استرس، سیستم هورمونی در بدن فعال می‌شود و هورمون های مختلفی ترشح می‌شوند. این هورمون ها دارای نقش مهمی در تنظیم استرس و تنظیم فعالیت های فیزیولوژیک هستند. هورمون های اصلی استرس عبارتند از:

۱. کورتیزول: کورتیزول یک هورمون استروئیدی است که توسط غده زادگاه در بالای کلیه ترشح می‌شود. این هورمون نقش مهمی در تنظیم سطح قند خون، فشار خون و سیستم ایمنی دارد. در شرایط استرسی، سطح کورتیزول افزایش می‌یابد تا بدن را برای مقابله با استرس آماده کند. همچنین، کورتیزول نقشی در کاهش التهابات، تثبیت افکار و بهبود حافظه دارد.

۲. اپینفرین و نوراپینفرین: این دو هورمون توسط غده فوق کلیوی (آدرنالین) ترشح می‌شوند. آدرنالین در استرس به عنوان هورمون اولین خط دفاعی فعال می‌شود و عمدتاً بر روی سیستم قلبی عروقی تأثیر می‌گذارد. آدرنالین باعث افزایش ضربان قلب، افزایش فشار خون و افزایش گیرندگی عضلات می‌شود. همچنین، اپینفرین و نوراپینفرین نقشی در تقویت حافظه و تمرکز دارند.

۳. آلدوسترون: آلدوسترون یک هورمون استروئیدی است که توسط غده زادگاه ترشح می‌شود. این هورمون نقش مهمی در تنظیم تعادل آب و الکترولیت و حفظ فشار خون دارد. در شرایط استرسی، سطح آلدوسترون افزایش می‌یابد تا به حفظ فشار خون در بدن کمک کند.

۴. آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH): ACTH توسط غده هیپوفیز جلو ترشح می‌شود و بر روی ترشح کورتیزول تأثیر می‌گذارد. این هورمون نقش اصلی در تنظیم ترشح کورتیزول دارد. در شرایط استرسی، سطح ACTH افزایش می‌یابد و باعث افزایش ترشح کورتیزول می‌شود.

هورمون های مذکور به طور کلی در تنظیم واکنش های استرس و تنظیم فعالیت های فیزیولوژیک در بدن نقش دارند. این هورمون ها در واکنش به استرس، سطح آنها در بدن افزایش یا کاهش می‌یابد تا بدن را در مقابل تهدیدات محیطی آماده کنند.