همه سعی می کنند شرایط را برایت گل و بلبل نشان دهند.

زمانی که نگرانی ات را از وضعیت کنونی اقتصادی کشور مطرح می کنی احتمالا این جمله کلیشه ای را خواهی شنید:

همه چیز درست می شود…

اما در حالی این جمله را می گویند که در دل هایشان رخت می شویند.

اگر از عموم اساتید موفقیت در ایران بپرسی احتمالا می گویند این افکار منفی را از خود دور کن و مثبت اندیش باش.

سعی می کنی مثبت اندیش شوی.

بالاخره بعد از چند هفته این مثبت اندیشی ها جواب می دهد. از طرف کائنات یک کد تخفیفی خرید محصولات جذب ثروت بدون زحمت را دریافت می کنی!

یکی دو ماهی خوشحال خواهی بود اما بعد از آن دوباره به واقعیت بر خواهی گشت.

در دنیای وهم و خیالات می توانی در یک ثانیه به هر چیزی که می خواهی برسی اما در دنیای واقعی نیاز به استراتژی٬ برنامه ریزی و پلن مشخصی خواهی داشت.

خیلی خب بیا در دنیای واقعی زندگی کنیم.

بهترین شغل در یک کشور جنگ زده و دچار بحران شده چیست؟

شاید برای خیلی ها تعجب آور باشد چرا از کلمه جنگ زده استفاده کردم؟

ما سالهاست که در حال جنگ هستیم و این جنگ از نوع اقتصادی و سیاسی است.

به همین علت است که بیش از ۹۰٪ آموزه های وارداتی درباره موفقیت یا افزایش درآمد به هیچ عنوان در ایران جواب نمی دهند چون تمامی آن کتاب ها بر اساس شرایطی نوشته شده اند که حداقل هر ۶ ماه ارزش پولی ملی نصف نشود!

خب برگردیم به پاسخ سوال٬ بهترین شغل چیست؟

یک پاسخ ساده اما دو قسمتی وجود دارد:

1. شغلی خوب است که در کشورهای دیگر نیز خواهان داشته باشد.
2. تمام تخم مرغ هایت را در یک سبد نگذار.

چرا باید شغلی انتخاب کنیم که در کشورهای دیگر خواهان داشته باشد؟

پر واضح است که در زندگی همیشه باید یک پلن A و یک پلن B داشته باشیم.

پلن A معمولا همان پلنی است که ما برای توسعه کسب و کار در حال عادی یا ثبات دار انتخاب می کنیم.

بطور مثال یکی از پلن های A برای همین سایت راه اندازی تلویزیون زنده است که در حال برنامه ریزی برای آن هستیم.

کار سختی نیست در واقع با دید مثبت و همچنین بلند مدت به آینده پلن A رو می چینیم.

اما وظیفه پلن B این است که در شرایط بحرانی بتوانیم از آن استفاده کنیم و نه تنها در بحران ها آسیب نبینیم بلکه سود هم بدست بیاوریم.

در پلن B اگر کسب و کارت چیزی نباشد که مورد استقبال کشورهای دیگر باشد احتمالا دچار دردسر خواهی شد.

بیا تصور کنیم شرایط اقتصادی کشور به بن بست مطلق رسید.

در این شرایط اکثر شرکت ها مغازه ها و دفتر ها نوبت به نوبت تعطیل می شوند.

تنها راهی که برایت باقی می ماند این است که بتوانی تخصص ات را در کشورهای دیگر انحام دهی. حالا سوال اینجاست آیا خواهان دارد؟

اگر کسب و کارت اصل و نسب داشته باشد قطعا بله.

اجازه بده یک فرمول ساده بدهم تا بتوانی متوجه اصل و نسب داشتن کسب و کارت شوی.

اگر کسب و کارت را می توانی به صورت خدماتی انجام دهی آنگاه کسب و کار موفقی خواهد بود اما اگر فقط می توانی بصورت تئوری عرضه کنی مانند آموزش کائنات بازی دقیقا هیچ شانسی نخواهی نداشت.

تخم مرغ ها را در یک سبد نگذار:

عموم افراد همیشه تمام تخم مرغ هایشان را در یک سبد می گذارند و زمانی که آن سبد می شکند دیگر هیچ تخم مرغی ندارند.

این داستان درباره منابع درآمد نیز کاملا صادق است.

اگر فقط یک منبع درآمد داشته باشی احتمالا اینکه به مشکل بخورد و به راحتی نتوانی از آن مشکل بیرون بیایی زیاد است.

بهترین کاری که می توانی انجام دهی این است که حداقل در دو حرفه تخصص داشته باشی ( منظورم تخصص واقعی است نه صرفا یک تکه کاغذ پاره بی ارزش)

حالا اگر هر دو این تخصص در دنیا خواهان زیادی داشته باشد دیگر جای هیچ نگرانی در هیچ شرایطی برایت نخواهد بود.

بطور مثال من هم در زمینه سینما و عکاسی مد تخصص دارم و هم در زمینه تبلیغات که هر دو اینها کسب و کارهای بین المللی و جذابی هستند.

البته مد به معنای واقعی خودش در ایران جایگاهی ندارد به همین منظور عموم پروژه های مد را در کشورهای دیگری انجام می دهم و برای بدست آوردن مشتریان نیز از تبلیغ نویسی و تبلیغات استفاده می کنم.

در طول این سالها یک چیز را به خوبی متوجه شده ام:

یکی از دو تخصصی که داری حتما باید تبلیغ نویسی و تبلیغات باشد چرا که موفقیت تخصص دیگرت در گرو این تخصص است.

۱۰۰۱ نابغه ایرانی دیده نشده ای که دیدم:

چیزی که در ایران خیلی راحت می توانی پیدا کنی “نابغه و متخصص دیده نشده” است.

نمی خواهم از هوش و استعداد ذاتی ایرانی ها تعریف کنم تا رگ وطن پرستی باد کند اما حقیقت ماجرا این است که حداقل در کشورهای همسایه ای که کار کردم مثل ایرانی های با استعداد، کمتر دیدم.

اما در هیچ کشوری به اندازه ایران متخصص دیده نشده ندیدم!

هم جای خوشحالی دارد و هم جای تاسف.

البته این تاسف قطعا متوجه دولت نیست بلکه دقیقا مرتبط با خود فرد است چرا که مارکت کارش را بلد نیست.

این حقیقت را باید قبول کنیم که میزان سواد مارکت در ایران بسیار در سطح ابتدایی است و تقریبا تمام اطلاعات فعلی بازاریابی به اوایل سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ بر می گردد.

همین سطح از اطلاعات تا سال ۹۱-۹۲ جواب می داد چون رقابتی در فضای اینترنت وجود نداشت اما بعد از مدتی که رقابت در این فضا بالا گرفت تقریبا اکثر افراد به یک بن بست رقابتی رسیدند.

زمانی که کارمند شرکت طراحی غرفه های نمایشگاهی بودم، یک سایت خیلی ساده با قالب صحیفا برای خودم بالا آورده بودم.

آن زمان خبری از قالب های وردپرس نبود همین قالب صحیفا که امروز به لحاظ طراحی خنده دار بنظر می رسد برای خودش کسی بود.

دقیقا مانند زمانی که تازه ماکسیما وارد ایران شده بود. حکم ماکسیما آن زمان در حد لامبورگینی بود.

در آن سایت اتود های طراحی غرفه ام را می گذاشتم. گهگاهی هم خاطرات روزانه طراحی غرفه که در شرکت می گذشت.

با اینکه تقریبا هیچ چیز را درست انجام نمی دادم، سایت رتبه یک گوگل را داشت و اکثر شرکت ها تصور می کردند من غول طراحی غرفه های نمایشگاهی هستم و به عنوان یک کارمند اعتبارم از مابقی شرکت های طراحی غرفه نمایشگاهی بیشتر بود و طبیعتا حجم زیادی هم مشتری می گرفتم.

عادلانه بود؟

قطعا نه! چون بهترین طراح نبودم اما دیده شده ترین بودم!

حقیقت ماجرا این است که هیچوقت بیزینس عادلانه نبوده است.

در طول این مدت افراد متخصص و نابغه زیادی را دیده ام که هر یک در کار خودشان واقعا بی نظیر بودند اما بدلیل عدم آگاهی از تبلیغات و برندسازی صحیح در یک سطح کاملا معمولی فعالیت می کردند.

به جز علاقه شخصی که به واسطه مد به تبلیغات پیدا کرده بودم، متوجه شدم که تقریبا بدون آن جایی در هیچ بازاری ندارم.

پس برای اینکه بتوانی در هر شرایطی نه تنها در بازار دوام بیاوری بلکه بتوانی همیشه جایگاه امنی داشته باشی بهتر است در دو حرفه تخصص داشته باشی. تخصص اولت می تواند آن چیزی باشد که علاقه داری و تخصص دومت را حتما روی تبلیغات بگذار.