اختلال واژینیسم یا ترس از دخول دردناک

انقباض دردناک اسپاسم در مهبل در پاسخ به تماس جسمی یا فشار ، به ویژه در هنگام مقاربت جنسی اختلال واژینیسم نامیده می شود که یکی از اختلالات جنسی در زنان می باشد. واژینیسم انقباض غیر ارادی عضلات در اطراف دهانه مهبل (واژن) در خانم ها است که هیچگونه اختلال در اندام های دستگاه تناسلی مشاهده نمی شود. انقباض عضلات تنگ باعث مقاربت جنسی دردناک یا غیرممکن می شود.

از اختلال واژینیسم چه می دانید؟

بیشتر زنان مبتلا به واژینیسم نمی توانند رابطه جنسی را تحمل کنند ، و برخی دیگر تحمل استفاده از تامپون را ندارند.

پزشکان تشخیص را براساس علائم و معاینه لگن انجام می دهند و تا آنجا که ممکن است به آرامی معاینه انجام می شود.

به خانمها آموزش داده می شود که چگونه ناحیه تناسلی خود را لمس کنند ، به تدریج به واژن خود نزدیک شوند و بدون آنکه احساس درد کنند ، به لمس آن عادت کنند و سپس انگشت خود را وارد کنند ، سپس به تدریج مخروط های بزرگتر را در مهبل قرار دهند.

این تمرینات ممکن است زنان را قادر به برقراری رابطه جنسی بدون درد و ترس کند.

در واژینیسم یا واژینیسموس ، عضلات واژن علی رغم میل زنان به مقاربت جنسی ، بطور غیر ارادی سفت می شوند. واژینیسم معمولاً از زمانی شروع می شود که زنان برای اولین بار سعی در برقراری رابطه جنسی دارند. با این حال ، بعضی اوقات بعداً به وجود می آید ، به عنوان مثال: هنگامی که عامل دیگری مقاربت را برای اولین بار دردناک می کند یا وقتی زنان سعی در مقاربت می کنند در حالی که از نظر عاطفی پریشان هستند. از آنجا که مقاربت ممکن است دردناک باشد ، زنان از آن ترس دارند. این ترس باعث می شود عضلات حتی سفت تر شده و در هنگام تلاش برای برقراری رابطه جنسی باعث افزایش درد شود.

یک واکنش رفلکس به گونه ای ایجاد می شود که با فشار آوردن واژن یا حتی گاهی اوقات لمس ، عضلات واژن بطور خودکار سفت می شوند. بنابراین اکثر زنان نمی توانند رابطه جنسی یا هرگونه فعالیت جنسی که شامل دخول باشد را تحمل کنند. بعضی از خانم ها نمی توانند یک تامپون را هم تحمل کنند یا هرگز نخواسته اند امتحان کنند. با این حال ، بیشتر زنان مبتلا به واژینیسم از فعالیت های جنسی لذت می برند که مستلزم دخول نیست.

تشخیص واژینیسموس

تشخیص براساس توضیحات مربوط به مشکل و سابقه پزشکی و جنسی او از جمله کودکی و بزرگسالی و همچنین معاینه لگن انجام می شود. برای اینکه معاینه تا حد ممکن قابل تحمل باشد ، پزشکان اغلب به آرامی معاینه را انجام می دهند در حالی که جزئیات کار خود را توضیح می دهند.

پزشک ممکن است به بیمار پیشنهاد دهد که واژن خود را در آینه ببیند و در بعضی موارد پزشکان ممکن است پیشنهاد کنند که زنان دست یا ابزار پزشک را به داخل واژن راهنمایی کنند. پزشکان به دنبال جای زخم ، عفونت یا ناهنجاری های دیگر هستند تا تشخیص دهند که به چه دلیل این علائم به وجود آمده اند. وقتی مشکل واژینیسموس باشد ، چنین ناهنجاری هایی پیدا نمی شود.

درمان واژینیسم

هدف از این درمان کاهش سفت شدن انعکاسی عضلات واژن و ترس از درد است که در هنگام لمس واژن و محیط اطراف ایجاد می شود. برای تضعیف این رفلکس ، به زنان آموزش داده می شود که حرکات خاصی را انجام دهند.

در ابتدا ، زنان می توانند بدون ایجاد درد ، ناحیه ای را که ممکن است نزدیک به دهانه واژن باشد لمس کنند. هر روز ، آنها باید کمی نزدیک به دهانه حرکت کنند ، به آرامی مشاهده کنند که چقدر می توانند به مهبل نزدیک شوند بدون اینکه درد ایجاد شود.

هنگامی که آنها می توانند بافتهای اطراف دهانه را لمس کنند، می توانند عمل باز کردن لبه ها را انجام دهند. به زنان توصیه می شود از آینه برای دیدن دستگاه تناسلی خود استفاده کنند. سرانجام ، زنان می توانند بدون ایجاد درد ، بازوی واژن را لمس کنند. سپس به آنها دستور داده می شود که انگشت خود را داخل واژن کرده ، ضمن وارد کردن انگشت ، فشار یا تحمل را به پایین بکشید تا شکاف بزرگ شود و دخول راحت تر شود.

هنگامی که آنها می توانند این تمرینات را انجام دهند و هیچ دردی را تجربه نکنند ، می توانند شروع به استفاده از پروتزهای مخصوص که از جنس پلاستیک هستند کنند ، که در واژن قرار می گیرند. پروتز به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه در واژن بماند. سپس عضلات واژن برای فشار آوردن عادت می کنند. هرچه زنان به پروتز عادت کنند ، از پروتزهای به تدریج بزرگتر استفاده می کنند ، که به تدریج باعث افزایش فشار در مهبل می شوند. سرانجام ، زنان از همسر خود دعوت می کنند تا یک پروتز را در مهبل قرار دهد. بنابراین ، زنان یاد می گیرند که عضلات واژن را شل کنند و سفت شدن بازتابی را نادیده بگیرند.

هنگامی که همسر فرد توانست پروتز را بدون ایجاد درد وارد کند ، فعالیت جنسی زوج می تواند شامل لمس کردن ناحیه تناسلی زن با آلت تناسلی همسر باشد ، اما بدون ورود آن به واژن.

بعد از انجام این مراحل زوج می توانند مجدداً مقاربت را امتحان کنند. پزشکان معمولاً توصیه می کنند که زنان آلت شریک زندگی خود را نگه داشته و آن را به همان روشی که پروتز قرار داده اند ، تا حدودی یا کاملاً در مهبل خود قرار دهند. بعضی از خانم ها در این مرحله در هنگام مقاربت راحت تر هستند. این روند ممکن است باعث شود که برخی از مردان بیش از حد محتاط شوند و تمایل به فشار نداشته باشند ، یا ممکن است نعوظ خود را از دست بدهند.