روانشناسی نوجوان

نوجوان هر روز به فکر خرید وسیله ای برای سرگرمی است که برای خانواده تولید خرج و زحمت می کند. یک روز می گوید می خواهم موسیقیدان شوم. همه خانواده را بسیج می کند تا سازی برای او بخرند. یکی دو ماه از تمرین با ساز نگذشته که از رفتن به کلاس موسیقی سرباز می زند و سازگران قیمت را در گوشه ای رها می کند. پشت سرهم از پدر و مادر سوال های جور واجور می کند. هنوز پاسخ اولی را نشنیده، سوال دوم و سوم را مطرح می کند.

آنها بچه های دوره ی کامپیوتر، ماهواره و اینترنت هستند. به دنبال پاسخهای مستدل و قانع کننده ای می گردند. به آنها نمی شود گفت: «بگذار بعد» او همین الان جواب سوالش را می خواهد. متأسفانه اغلب نوجوانان، معلوماتشان از والدین بیشتر است. همین مسأله باعث شده که به والدین خود اهمیت کافی ندهند و برای پیدا کردن جواب سوال های بی شمار خود، به دنبال منابع دیگری همچون اینترنت باشند.

سردرگمی نوجوان

همین فاصله ی معلومات نوجوان و والدین است که موجب فرزندسالاری شده که معایب زیادی هم دارد، مخصوصاً سوال هایی را که در خصوص انتخاب رشته تحصیلی خود می کنند اغلب از طرف والدین بی جواب می ماند. یکی از سوال های مسأله ساز خانواده ها که قبلاً هم به آن اشاره کردم، چگونگی زایش فرزند است، آنها اکثراً از پدر و مادرها می پرسند و با جوابهای مبهمی که قانع کننده هم نیست، روبه رو می شوند و سردرگمی نوجوان که حاصل بی جواب ماندن سولات بیشمار اوست او را به سمت یافتن جوابهایش در اینترنت و گروه همسالان سوق می دهد.

پاسخ به سوالات نوجوان

وقتی نوجوان با این همه چراهای بی پاسخ روبه رو می شود، در گردابی هولناک فرو می رود و راه به جایی نمی برد. بالا و پایین می شود و در نتیجه همیشه قیافه ای عبوس، خشمگین و مضطرب دارد. متأسفانه بیشتر مادران و پدران بی خبر از همه جا، وقتی چهره ی درهم آنها را می بینند، بیشتر به فکر فرو می روند، زیرا نمی دانند که فرزندشان در چه افکاری غوطه ور است.

در ارتباط با نوجوان وقتی از ما سوالی می کند نمی توانیم بگوییم «باشد برای بعد» و یا «وقتی بزرگ شدی می فهمی» و یا «بچه جون این حرفا بتو نیومده»، و بدتر از آن «حرف نزن که حوصله ندارم». باید نحوه ی رفتار با نوجوان را آموخت باید به سوال های فرزندان بی چون و چرا پاسخ داد و نباید باعث سردرگمی نوجوان شد و اگر در پاسخ به سوالات نوجوان، عاجز بودیم باید به طور مستقیم و بدون طفره رفتن، به صراحت بگوییم که نمی دانیم و باید مطالعه کنیم و سپس بگوییم. حتی المقدور باید کتاب های تازه ای بخوانیم، یا از فرد صاحب نظری بپرسیم، تا سوال های فرزندتان بی جواب نماند.