مادرانی که از مقام والای خود سوء استفاده می کنند

روز مادر را برگزار کردیم .هدیه دادیم ، گل دادیم و عکسشان را به در و دیوار صفحات مجازی مان زدیم .. خیلی هم عالی …

خدا تمام  مادران این سرزمین را حفظ کند و روح تمام مادران درگذشته شاد و در آرامش باشد .

فقط یک چیزی :

در جامعه ما از مقام مادر بسیار زیاد تقدیر می شود ، در وصف او از احادیث و روایات نقل می شود. 

جملات زیبا ، شعر و دکلمه های فراوانی در تجلیل از او در صدا و سیما و رسانه های اجتماعی  ، بیلبوردهای تبلیغاتی سطح شهر ، کتاب های آموزش و پرورش ، در و دیوار مدارس و هر جای دیگر که فکرش را بکنید می گویند و  می نویسند .

که البته کار قشنگی است و شکی در آن نیست که مادر  ، محترم است ، عزیز دل است ، دوست داشتنی و گرانقدر است . ستون زندگی است و لایق ارج و قرب بسیار زیاد  .  

اما گاهی این تعریف و تمجیدها حالت افراطی به خود می گیرد . اغراق آمیز می شود . آنقدر نمکش را زیاد می کنند که شور می شود  . تا جایی که از او  به عنوان  فرشته و موجودی مقدس و منزه یاد می شود . 

کسی که فداکاری و ایثار بسیار زیادی می کند و به واسطه این ازخودگذشتگی فوق العاده ، مقدس است و فرزند هم باید تا عمر دارد  از او اطاعت و فرمانبرداری کند و دائماً دلش را به دست بیاورد وگرنه آه او دامانش را می گیرد . 

اما وقتی موجودی را مقدس و فرازمینی می کنیم یعنی او به دور از هرگونه خطا و اشتباهی است    . در صورتی که مادر ، مقدس نیست . بت نیست . حرفش وحی منزل نیست . او هم می تواند اشتباه کند ، خطا داشته باشد و حتی زندگی فرزندش را تباه کند . 

یکی از بزرگترین اشتباهات  بعضی از مادران این است که گرفتار این توهم می شوند  که بچه آورده اند، بزرگ کرده اند ، تر و خشک کرده اند ، پس این حق را دارند تا مادام‌العمر در زندگی اش نظر بدهند و دخالت کنند و نگذارند خودش کنترل فرمان زندگی اش را به دست بگیرد . 

اینها همیشه فرزند بالغشان را به چشم همان بچه کوچک کم عقلی می بینند که باید مدام امر و نهی اش کنند . 

افسار زندگی بچه را به دست می گیرند و توقع دارند بدون اجازه و نظرشان قدم از قدم برداشته نشود. 

آن وقت اسم آن را هم می گذارند دلسوزی مادرانه و فکر می کنند در حق فرزندشان لطف می کنند .

اگر هم  فرزندشان از خواسته های مادر محترم تخطی  کرد و خواست راه خودش را در زندگی برود و مستقل شود ، آشفته می شوند و متوسل می شوند به دامن همین القاب و عناوین افراطی که برای مقام مادر ساخته اند .

وجدان فرزند را قلقلک  می دهند و  او را متهم می کنند به بی حرمتی و خدشه دار کردن شأن و مقام مادر .

مثال هایش را در اطرافتان زیاد  دیده اید:  دخترانی  که بدون نظر مادرانشان توانایی خرید حتی یک روسری ندارند . و پسرانی  که بدون اجازه مادرانشان حتی آب هم  نمی خورند .

دوستی می گفت : هر وقت خواستگاری برایم می آید ، به مادرم نگاه می کنم و به محض اینکه نگاه بی تفاوتش به خواستگارم را می بینم می فهمم خوشش نیامده و همان لحظه پرونده خواستگار را در ذهنم می بندم ، بدون اینکه حتی فرصتی به او و خودم بدهم .

دیگری می گفت : تمام موقعیت های خوب تحصیلی و شغلی در شهرهای دیگر را از دست دادم ، چون تمام مدت مادرم می گفت : می خواهی من را تنها بگذاری و بروی ؟ عجب بچه بی عاطفه ای هستی!!

و یک دوست دیگر می گفت : دختر مورد علاقه ام را بی خیال شدم ، چون مادرم او را دید و خوشش نیامد و گفت: یا من یا او .من هم مادرم را انتخاب کردم ، چون فقط همین یک مادر را  در زندگیم دارم .

با بسیاری از دخترها که حرف می زنی می گویند : مادرم امان ما رو بریده، بس که فشار می آورد برای ازدواج .

کم نیستند کیس های طلاق در دادگاههای خانواده که باعث و بانی آن دخالت مادرها در زندگی فرزندانشان  است . 

در تمام این موارد مادر مستقیم یا غیر مستقیم ، خواسته خودش را به فرزند تحمیل می کند . دخالت می کند در زندگی بچه اش و می خواهد از طریق عذاب وجدان دادن به فرزند و سوء استفاده از جایگاه مادری اش ، حرف خودش را به کرسی بنشاند . 

خوب معلوم است برای فرزندی که از بچگی مدام در گوشش گفته شده ” آه مادر و دل شکستن او عواقب سختی دارد ” ، نه گفتن به خواسته مادر بسیار مشکل می شود . 

اما نباید احترام به مقام مادر را با سرسپردگی و بنده عبد و ذلیل بودن او ، اشتباه گرفت . فرزندی که نمی تواند از لحاظ روحی از مادر جدا شود و مستقل از او برای ریز و درشت زندگیش تصمیم گیری کند ، ناتوان است و این نقصی است که باید درمان شود . 

هر انسانی هویتی مجزا دارد . باید آزاد باشد تا خودش تصمیم بگیرد و انتخاب کند . ولو انتخابش اشتباه باشد . هر انسانی باید فرصت شکست خوردن داشته باشد . باید مجال تجربه و امتحان را پیدا کند . 

مادری که فکر می کند می تواند در تمام امورات فرزند اظهار نظر کند و به او خط بدهد و به راهی که خودش می خواهد ، هدایت کند ، در واقع سلطه جو است .

ما بچه نمی آوریم که برایش خدایی کنیم . اسیر و بنده اش کنیم . وابسته و عاجز بارش بیاوریم.

میشود هم مقام مادر را تکریم کرد ، به او احترام گذاشت ، دوستش داشت ، عاشقش بود و در عین حال او را عاری  از خطا و اشتباه ندید و در مواقع لزوم به او  ” نه ” گفت .